Laten we er geen doekjes om winden: Autechre is een begrip zowel binnen het electronicawereldje als tot ver daarbuiten. Een nieuwe studioplaat is daardoor een evenement op zich. Het Britse duo, bestaande uit Rob Brown en Sean Booth, maakt al twintig jaar aan de lopende band gedeconstrueerde electronica waarmee je het zelfs je beste vrienden moeilijk maakt wanneer je een van de talloze platen van het tweetal zou aanbevelen. Met tweeluik ‘Sign’ en ‘Plus’ krijgen we echter een stijlbreuk voorgeschoteld die de klank van het duo zowel actualiseert als op een gelaten manier verdiept. Alweer.

Autechre heeft het laatste decennium zoveel materiaal de wereld in gestuurd dat waarschijnlijk enkel Merzbow nog beter doet. Laatste wapenfeit en meteen ook het meest impressionante uit hun gehele discografie zijn hun NTS Sessions uit 2018 die over een tijdspanne van acht (!) uur prima tot zeer indrukwekkende stukken IDM verhalen. ‘Elseq’ uit 2016 vulde dan weer vijf discs en dan heb je nog de tientallen uren oud materiaal en live opnames die de Britten recentelijk nog online hebben gegooid. Twee studioplaten die net het uur overschrijden, zou je dus bijna een verrassing kunnen noemen.

Het duo heeft echter kort na het uitbrengen van de NTS Sessions hun fameuze “the rig” aan een serieuze update onderworpen. Het is een systeem dat ervoor zorgt dat ze op twee totaal verschillende plekken kunnen werken aan hun muziek – ‘handig’ wanneer je in een pandemie zit. Het verklaart eveneens waarom de intensiteit, percussie en hier en daar zelfs ritme werden veranderd tot soms zelfs compleet gestript. ‘F7’ en ‘Esc desc’ zijn fraaie voorbeelden van hoe het duo enkel en alleen met zware dan wel lompe synths zwaarmoedige soundscapes weten te creëren die bij momenten doen denken aan de meer spacey nummers uit de welbekende Stranger Things-soundtrack.

Openingsnummer ‘M4 lema’ is waarschijnlijk het meest “Autechre-nummer” op ‘Sign’ met stroeve percussie, grove contrasterende soundscapes en glitchy IDM-samples die je om de oren vliegen. Gaandeweg wortelt er zich door het nummer wel een lang uitgetrokken ijzige melodie die steeds prominenter naar voren wordt geschoven in het nadeel van de scharnierbewegingen die de kloeke IDM maakt. Het mag duidelijk zijn dat dit nummer slechts een overgang vormt in het verder filmische avontuur dat de Britten hebben uitgestippeld op de plaat.

In het tweede deel van het album worden die soundscapes dan ook verder uit gepuurd. Nummers als ‘Metaz form8’, ‘th red a’ of ‘gr4’ hadden perfect uit de schuif van Tim Hecker of Fennesz kunnen komen terwijl ‘psin AM’ doet denken aan één van de meer macabere nummers uit de discografie van Prince Of Denmark. Ze scheppen een onwezenlijk melancholieke metalige dystopie die in ‘Sign’ lijkt te vervallen of zelfs te imploderen, denk aan het onheilspellende ‘marhide’ bijvoorbeeld. In lang uitgesponnen nummers als het splijtende ‘ecol4’ of ‘X4’ komt die verbrokkeling het best tot uiting om tot een hoogtepunt te komen in ‘else 0’. Tussen de exploten aan IDM-machinerie zijn het vooral de logge dementerende ambient-soundscapes die op beide albums de hoofdrol op zich lijken te nemen.

‘Plus’ is daarom zeker niet het zwarte waar ‘Sign’ het witte is; het is een vervolgstuk waarbij de contrasten nog dieper worden uitgegraven en tot uiting worden gebracht. Soms zijn die vrij rechttoe rechtaan zoals in ‘7FM inc’ of openingsnummer ‘DekDre scrap B’, elders sluiten ze evenwel prima aan bij ‘Sign’ zoals ‘lux 106 mod’ dat een vrij dromerige brug vormt tussen de twee mastodonten op het album.

Het duo heeft met ‘Sign’ en ‘Plus’ twee prima toevoegingen gedaan aan hun discografie. Beide zijn bovendien een stuk behapbaarder dan wat we van hen gewoon zijn. Autechre is nooit makkelijk vast te pinnen geweest op een bepaalde stijl, emotie of thematiek maar het tweeluik biedt toch zeker een nieuw ingeslagen weg. Samen vormen ze op een andere manier een belevingswereld an sich die schommelt tussen zwaarmoedigheid, dromerigheid en verval.