Atlantis staat voor een mix van uitgesponnen post-rock, doom-metal en scherpe elektronica. ‘Omens’ is de nieuwe vlaag van donkere wolken die deze Nederlanders op ons af sturen. Atlantis ontstond uit een soloproject van Gilson Heitinga dat geïnspireerd werd door harde bands zoals Neurosis, maar ook elektronische acts zoals Massive Attack. Die combinatie van verschillende invloeden deed deze solovlucht al snel vruchten afwerpen. Het nieuwe album barst van de energie en kracht dankzij het uitbreiden van dit éénmansproject tot een zeskoppige band. Het resultaat is een dramatische lijdensweg van geluidsgolven die zich constant herhaalt in reeksen van stevige metalriffs. Verscheurende elektronische klanken doen op ‘Omens’ niet onder voor dat ruwe gitaarlawaai. Het geheel vindt toch ergens een zekere rust in een dromerige zee van galm en atmosfeer. Dit alles samen vormt een gigant die razend tekeer gaat, maar die in zijn grootsheid ook schoonheid weet te leggen.
Dit zesdelige epos huivert in zijn eerste passage met ‘Rapture’ dat perfect als soundtrack voor een Silent Hill-film zou kunnen dienen. Ceremoniële strijkers worden doorkruist met robotachtige kreten in deze sfeermaker van formaat. ‘Raptor’ volgt en vormt de echte opening van ‘Omens’ met gidsende metalriffs die niks overeind laten staan. Ook hier zijn het de elektronische rukwinden die Atlantis kenmerkend maken ten aanzien van doorsnee metalgitaargerommel. Er wordt op een uiterst delicate manier gas teruggenomen, om dan weer te beginnen aan een uitdagende beklimming. De tien minuten die deze reus inpalmt blijven boeien dankzij de precisie die pas tot uiting komt na de riff herhaaldelijk op ons los te laten en kleine variaties toe te voegen en te laten terugkeren. Meerdere luisterbeurten maken het daarom des te interessanter om elk detail te kunnen voelen tijdens de verschillende vormen van opbouw.
‘And she drops the 7th Veil’ vertelt op een kwartier tijd een nog gevarieerder verhaal. De drums barsten van het doorzettingsvermogen en vormen de leidraad voor een roes van gitaren en synths. Een overdosis aan passie zindert wanneer een surfgitaarsolo als een cirkelzaag door de soundscapes heen scheurt. De schreeuwstem van Heitinga huivert plots op de achtergrond, wat weer een extra dimensie geeft in de reeds gezette sfeer. Naar het einde toe krijgt Atlantis onder een helse wolkenhemel bijkomende versterking van de hemelse vocalen van Sanne Mus. Hartverscheurende kreten en gitaarmelodieën die in elkaar gevlochten worden zetten een waardig punt achter dit epische hoofdstuk.
‘The Path Into’ is net zoals ‘The Rapture’ een aankondigende sfeerschepper die perfect zou thuishoren in een horrorfilm. De toon is gezet voor de voorlaatste lange tocht genaamd de ‘Widowmaker’. Dit is opnieuw een met emotie doordrenkte tour de force die je gedurende een tiental minuten transporteert naar een andere wereld. Afsluiter van dienst is de titelsong ‘Omens’. Deze voelt het duisterst aan tot dusver door het dreigende gefluister van Heitinga aangevuld met mokerslagen van drums en gitaarweerhaken vol overgave. In de laatste adem van ‘Omens’ zorgt Sanne Mus nogmaals voor een sprankel van licht in het diepe donker met haar engelachtige zang. Dat het absolute einde nogal plots valt, zien we door die sublieme laatste extra inval maar al te graag even door de vingers.
Atlantis zet een bergketen van een album neer dat uitstrekt richting het pikdonkere onbekende. Dat het een unieke plaat of sound is, zullen we niet meteen stellen, maar dat het gebracht wordt met volle overtuiging en precisie, dat des te meer.
Atlantis live zien kan binnenkort onder meer in Nijmegen (Doornroosje, 23.01, info & tickets) en Den Bosch ( W2, 02.06, info & tickets). Check de website van Atlantis voor verdere info.
Verdeeld door Konkurrent
