“The whole point of music is breaking boundaries, trying new things, and introducing new sounds to people.”
In interviews met Dazed en The FADER gaat Ash Koosha dieper in op zijn leven in Iran en hoe hij zeven jaar geleden naar London trok om er een paar shows te spelen en nooit meer wegging. Om tot het stabiele punt te komen waar hij zich nu bevindt moest de Iraniër meerdere obstakels overwinnen. Zo spendeerde hij 21 dagen in de gevangenis vanwege het opzetten van een – weliswaar illegaal – festival met alternatieve muziek. Daarnaast moet elke vorm van muziek in Iran via overheidskanalen goedgekeurd worden op zowel lyrisch als melodisch vlak om officieel als ‘product’ uitgebracht te mogen worden. Het hoeft niet te verbazdn dat Ash z’n muziek met meerdere projecten, in nagenoeg elk genre, nooit via de officiële weg zijn publiek gevonden heeft: te alternatief, te abstract en vooral veel te ver van de algemene traditionele norm verwijderd.
Koosha had het aanvankelijk ontzettend moeilijk om zijn weg te vinden in Londen. Zijn harde schijf en computer waren de enige voorwerpen die een houvast boden in een totaal nieuwe wereld. Door op eigen tempo steeds meer producerswerk op zich te nemen voor andere artiesten, zich nog meer te verdiepen in de wereld van de elektronische muziek en de laatste jaren pionierswerk te verrichten binnen de wereld van virtual reality – ‘I AKA I’ is op weg om later dit jaar misschien wel het eerste virtual reality-album te worden – werd zijn leven stabieler en gerichter.
De vorig jaar verschenen debuutplaat ‘GUUD’ was een gamechanger. Verrassende en abstracte geluiden culmineerden daarop op een virtuoze manier in extatische hoogtepunten. De nummers klonken zowel collectief als individueel impressionant en het geheel was voor een elektronisch werk uitzonderlijk verslavend, terwijl elke luisterbeurt nieuwe nuances wist bloot te leggen en emoties op te wekken.
Ash Koosha’s hoofddoel is om luisteraars iets nieuws aan te brengen. Streven naar een avant-gardistische ervaring is ambitieus, zeker nu er al jaren stemmen opgaan die verkondigen dat echte vernieuwing binnen muziek niet meer mogelijk is aangezien alles al eens gedaan is. Dat uitzonderlijk sombere standpunt weigeren we weliswaar voor waarheid aan te nemen. Artiesten als Amnesia Scanner, Arca en Total Freedom laten zo’n waanzinnige, gewaagde en otherworldly dingen horen dat ze buiten het bestaande referentiekader vallen. Ook de Ninja Tune-artiest behoort zeker tot dat groepje artiesten, omdat z’n songs zich niet laten begrenzen door enkel het muzikale. Essentieel om de luisterervaring rond ‘I AKA I’ zo compleet mogelijk te maken is verbeelding. Naast het feit dat zijn uitgebreid klankenpalet op zich al vooruitstrevend klinkt en dat de composities met niets anders te vergelijken zijn, is het ook vooral de combinatie met het visuele aspect die het album zo’n innovatief karakter geeft.
Het mag dan ook niet verbazen dat net Ash zoveel onderzoek verricht naar de mogelijkheden rond virtual reality, een techniek om luisteraars via een computer op verschillende manieren tegelijk te prikkelen. Hij voorspelt dat er in het samenbrengen van meerdere zintuiglijke ervaringen een nieuw hoofdstuk schuilt voor onze kunstbeleving: “I think we’ll get to the point where we lose the distinction of which was made first, the sound or the object, and I think we’ll get past the point where we call that music. I don’t know what it’ll be called, but it’s gonna be something that’s audio-visual from the beginning. You’re in a world of sound and visuals — there’ll be a stone moving, but it’ll have musical value to it.”
Het is bewonderenswaardig om waar te nemen hoeveel diversiteit ‘I AKA I’ bevat op nagenoeg elk vlak. Productioneel is het een onnavolgbaar schouwspel van vitale geluiden en abstracte technieken waarin zowel diepe dalen als hoge pieken tot in het extreme worden verkend. Dat spel met contrasten lijkt een constante in de wereld van Ash Koosha: er lijkt geen grijze zone te zijn, noch op persoonlijk noch op muzikaal vlak. Zwart en wit zijn de primaire kleuren die constant aan belang winnen of verliezen.
Op emotioneel vlak wekt ‘I AKA I’ een onstopbare stroom van metaforen op. Mits die nodige dosis verbeelding is dit album een associatie-waterval die er een intense en haast filmische ervaring van maakt. Vooral wanneer deze vijftien nummers zonder afleiding beluisterd worden vormen ze een rollercoaster van emoties die dezelfde snelheid aanneemt als de ratelende dan wel ingehouden klanken. Er hangt over de hele rit een zekere tristesse, een licht mistroostige gloed die op elk moment reëel is. Gelukkig zijn er ook voldoende momenten van onversneden schoonheid terug te vinden waarmee Koosha zich kwetsbaar opstelt.
‘I AKA I’ is in de eerste plaats een hechte collectie songs. Individuele kracht is uiteraard ook belangrijk, maar alles wordt zo veel grootser, belangrijker en mooier als het volledige album zijn eigen verhaal kan vertellen en de luisteraar er tegelijkertijd een persoonlijk betekenis aan kan geven. Sommige nummers verliezen afzonderlijk hun magie omdat ze als transities fungeren binnen het grotere geheel.
Ash Koosha is een van de meest interessante hedendaagse figuren binnen de elektronische scene; hij laat zich drijven door de belangrijkste vereiste voor vooruitstrevende muziek: nieuwsgierigheid. De Iraniër integreert technologische ontwikkeling in het streven naar avant-garde en verbreedt er (letterlijk en figuurlijk) zijn gezichtsveld mee. ‘I AKA I’ wordt zo een grensverleggende ervaring die beeld en geluid verenigt en tegelijk een ruimte schept waarin de luisteraar zijn eigen verhaal kan schrijven.
