Een debuutplaat uitbrengen terwijl alle ogen van muziekjournalisten en muzikanten op je gericht zijn, het is geen godsgeschenk. Gelukkig beseft Arlo Parks als geen ander dat niets zomaar in je schoot geworpen wordt. De internationale media-aandacht en complimenten van onder andere Phoebe Bridgers en Billie Eilish zijn uiteraard volkomen terecht. De loftuitingen die ‘Collapsed in sunbeams’ zal teweegbrengen, zullen dat ook zijn.

In de twee jaar sinds haar debuutsingle ‘Cola’ schreef Parks twee ep’s en dit nieuwe album bijeen. De Londense twintiger documenteerde haar tienerjaren zo zorgvuldig dat wij nu een panoramische inkijk krijgen in haar poëtisch dagboek. Tijdens de sporadische spoken word krijgt die poëzie alle aandacht. Bijvoorbeeld op recentste single ‘Hope’, waarin ze zingt “I’m still trying to be open about this”. Dat lukt vrij goed, lijkt ons. Op het warmbloedige ‘Green eyes’ betreurt Parks dat een relatie stuk is gelopen omdat de homofobe ouders van haar vriendin de relatie verstikten: “Felt their eyes judging our love and begging for blood”. Het parcours van Anaïs Marinho – echte naam van Arlo Parks – resoneert bij velen, ondanks de specificiteit van de gebeurtenissen.

Parks legt niet alleen haar eigen leven open en bloot maar blijkt ook een alerte observator te zijn. ‘Caroline’ is getuige van een kibbelend koppel op straat dat worstelt met een oplossing. Op ‘Black dog’ biedt ze hoop aan iemand die met donkere gedachten worstelt. Het is letterlijk uit haar leven gegrepen, want Parks is ambassadeur van Campaign Against Living Miserably dat preventie van zelfdoding nastreeft. ‘Hurt’ vertelt het pijnlijke lot van ene Charlie terwijl alle instrumenten zachtjes naar de achtergrond verschoven worden tot aan het catchy refrein.

“I’m a black kid who can’t dance for shit, listens to emo music and currently has a crush on some girl in my Spanish class” herinnert Arlo Parks zich van haar tienerjaren. Het is geen stereotiep prom queen material maar toch groeit Parks dankzij dit album uit tot kroonprinses van de Britse generatie Z. ‘Collapsed in sunbeams’ presenteert hyperpersoonlijke anekdotes zo universeel, alsof iedereen er al eens mee te maken heeft gehad. Haar muzikale taal leest ook vlot en klinkt origineel met echo’s van Matt Corby, Sault en Loyle Carner. Het dipje op het einde van de plaat weggelaten, barst ‘Collapsed in sunbeams’ van het singer-songwriter talent. Het zou haast sadistisch zijn om te hopen op een even productieve komende twee jaar, maar we doen het stiekem toch.