Op zoek naar vernieuwing en originaliteit? Helaas, dan ben je aan het verkeerde adres. Arcane Roots staat voor snoeiharde gitaren, opzwepende drums en gevarieerde zang. Rock kan veel verschillende vormen aannemen, maar toegegeven, dit klinkt niet heel erg spannend, dachten we. En dat was waar we ons vergisten. Bij de eerste luisterbeurt van dit mini-album – 45 minuten durende album, alles is relatief – pakte het Engelse trio ons moeiteloos in. Met diezelfde gitaren, drums en intrigerende zang maakten ze niets minder dan een maxi-meesterwerk.
De instrumentale opener ‘Aus Blauderen Verederen, Dus Moet Ik’ gaat naadloos over in ‘In This Town Of Such Weather’, het eerste hoogtepunt van de plaat. De getormenteerde ziel van zanger Andrew Grove (we dachten de eerste noten dat Andrew Stockdale een nieuw alter ego had, de gelijkenis was treffend) lijkt centraal te staan op dit album. Zijn gekwelde persona ruimt in ‘You Are’ en ‘Home’ plaats voor hoop.
De sfeer slaat om. En net als we denken dat ie terug gelukkig wordt, sluipt de twijfel weer binnen in ‘Rouen’. Hold me, no / I’m better left / Don’t let go / I’ll bury it / Lies I know. De sfeer blijft donker, de nummers, op een enkeling na, steevast van hoog niveau. ‘Rouen’ en ‘You Are’ – dé uitschieters van de plaat – werden nog eens akoestisch overgedaan. En ook zonder de brute kracht zijn deze songs wondermooi en meeslepend.
Welk genre Arcane Roots speelt, daar zijn we nog niet uit. Progrock, metal of poprock, het zou allemaal kunnen passen. Het doet er niet toe. Ze koppelen het experiment aan radiovriendelijkheid. De band gaat op deze plaat verder waar The Mars Volta gestopt is na meesterwerk ‘De-loused in Comatorium’. ‘Left Fire’ knalt en beukt, tot diep in de ziel en is bovenal gewoon heel erg goed We kijken nu al reikhalzend uit naar album nummer twee.
Album verdeld door PIAS