Cinefielen zijn ongetwijfeld al bekend met Andrej Tarkovsky’s meesterwerk ‘Stalker’. Voor de onwetenden onder ons: in deze Russische film gaan drie personages uit een mistroostige Sovjetstad op ontdekkingsreis naar een mysterieuze plek genaamd The Zone, waarover er geruchten de ronde doen dat er in het midden van deze plek zich een kamer zou bevinden die ieders wensen in vervulling doet gaan. Centraal in de prent staat niet de reis op zich, maar wel de filosofische conversaties die de drie personages onderweg met elkaar voeren. De spirituele film weet na tientallen jaren nog steeds enorm veel mensen te inspireren, waaronder ook Jachym Vandenabeele ofwel Aponogeton. Naar eigen zeggen werd de nieuwe plaat van de Brugse producer gedreven door deze film, samen met de drang om meer persoonlijke muziek te beginnen schrijven. Aangezien Aponogeton zich specialiseert in genres als drone en ambient lijkt hij alvast een geschikte kandidaat om de etherische sfeer van de film te vertalen naar muziek.

De reis waarop Aponogeton ons meeneemt kent een turbulent begin. Dankzij de combinatie van de aanzwellende achtergrondklanken en de nerveuze melodie die de voorgrond opeist, lijkt er van troost vooralsnog weinig sprake te zijn in openingsnummer ‘Prologue’. Wel slaagt de track erin om het gevoel van spanning en mysterie aan het begin van de tocht uit te drukken. De eerste keer dat we een glimp van berusting horen is op het einde van het tweede nummer, ‘A date with the zone’. Tijdens de finale van dit nummer wordt de ongrijpbare ambientsfeer omgezet in een ontroerend, warm klankentapijt waar het eventjes fijn vertoeven is na de muzikale spanning die ervoor tentoon wordt gesteld.

Het mag echter niet lang duren, want met ‘The night sky is falling (sixth seal)’ worden we weer de wildernis in geduwd. Heel mooi in dit nummer is de manier waarop de weelderige melodie langzaamaan oprijst uit de muzikale duisternis. Zo wordt er opnieuw een gevoel van verwondering opgewekt, iets waar Aponogeton doorheen de hele plaat punten op scoort.

Op het gezellige ‘This concerns you’ lijken we dichter bij de plek van troost beland te zijn, maar die illusie wordt meteen weer aan diggelen geslagen door ‘Hardness and strength are the companions of death’, het donkerste moment van het album. Donkere drones zorgen voor een al even donkere atmosfeer die goed past bij de weinig opbeurende songtitel en Aponogeton dompelt ons onder in een wereld van wanhoop waardoor ook wij zo snel mogelijk het centrum van The Zone willen bereiken.

Op het einde van de plaat lijken we ondanks alles toch de troostbiedende plaats bereikt te hebben. ‘A quiet place’ en ‘Consolation for Martiska’ zijn twee nummers die je in een staat van rust en kalmte weten te brengen. Vooral het laatste nummer kent een heel warme sfeer die de plaat op een positieve noot beëindigt. Het was een reis met emotionele pieken en dalen, maar de eindbestemming was het helemaal waard.

Met ‘A place of solace’ heeft Aponogeton een werk afgeleverd dat zonder woorden toch veel verschillende gevoelens weet los te maken. De drones en ambient-tapijten zwellen aan en zwakken weer af zonder tijd te krijgen om saai te worden. De plaat is een fascinerende reis doorheen de geluidenwereld van Vandenabeele, en we zouden het niet erg vinden als onze volgende reisbestemming zich opnieuw in deze contreien bevindt.

Aponogeton speelt 5 april tijdens URB Festival in Brugge en 19 april tijdens Listen! Festival in Brussel.