Voor de één een getormenteerde zaagtrien-met-gitaar, voor de ander een biseksueel feministisch icoon met relevante lyrics – Ani DiFranco laat de weinigen die haar kennen geenszins onberoerd. Ook met ‘¿Which side are you on?’ bekleedt deze eigenzinnige Amerikaanse op geheel typerende wijze de muziekniche die ze voor zichzelf heeft opgeëist: een kenmerkend gitaarspel, bijtende lyrics en folky fraseringen blijven het trouwe trio van ingrediënten die DiFranco zo krachtig maken in al haar simpelheid.
Toch klinkt deze folkveteraan zo’n dikke twintig jaar na haar debuutalbum een stuk minder giftig over maatschappelijke of politieke wantoestanden allerhande, maar overtuigt ze daarentegen moeiteloos met de meer autobiografisch getinte nummers. Albumopener ‘Life Boat’ is al direct zo’n begeesterend persoonlijk relaas over het leven in de grootstad en toont aan dat er maar weinigen tekstueel kunnen tippen aan DiFranco: So there’s nothing left to wish upon, except for passing cars / The cacophony of city lights is drowning out the stars. De waterige aanzet van de gitaar in combinatie met klaterende sonische achtergrondtexturen grijpt de aandacht van de luisteraar al alvorens het eerste woord gezongen wordt en verleent dit nummer gewoonweg eeuwigheidswaarde.
Ook de andere tien nummers op ‘¿Which side are you on?’ tonen stuk voor stuk aan dat DiFranco ook op haar 17e studioalbum nog altijd in staat is zichzelf opnieuw uit te vinden zónder haar eigenheid te verliezen. Hoewel het album voornamelijk autobiografisch sterk is, demonstreert DiFranco met een met ritmische drumloops doorspekte titelsong haar onverminderde strijdbaarheid inzake politieke kwesties en schopt ze haar medemens met het oog op de Amerikaanse verkiezingen van later dit jaar alvast een geweten. Andere uitstekers zijn het sprookjesachtige ‘Hearse’ en ‘Mariachi’, waarin DiFranco zichzelf open en kwetsbaar opstelt en daarmee bewijst dat ze niet altijd over controversiële topics moet zingen om oorcontact te maken met haar publiek.
Bij tijden op luchtige wijze aan de man gebracht, zijn DiFranco’s woorden toch zeker niet op die manier op te nemen. Schaar je dus, beste lezer, achter het volgende statement: I can no longer watch TV/ Cause that shit really melts my brain (uit ‘Zoo’) en besluit om je hersens voor de verandering eens te laten verorberen door de snedige tekstcreaties van deze vurige dame.
Album verdeeld door Bertus