Geen lang uitgebraste singles die al een eeuwigheid grijsgedraaid worden op je favoriete radiostations. Ook geen ellelange rode reclameloper. Angèle pakt het op dat vlak verrassend compact en nonchalant aan voor haar tweede blockbuster album. Meer van dat. Ze verschoof zelfs de releasedatum een week vroeger dan gepland, een verjaardagscadeautje. De moi, pour toi. Al had een online lek er misschien ook wel iets mee te maken. Ons hoor je alleszins niet klagen. Angèles tweede langspeler is namelijk een poprollercoaster vol joie de vivre, al is dat vaak met een lach en een traan.

De nummers op ‘Nonante-cinq’ worden met eenzelfde zwierigheid gebracht als op ‘Brol‘. Diezelfde, bijna voor iedere jongere herkenbare, onschuldige jeugdigheid waarmee haar debuutplaat gevuld was, keert hier evenwel terug. Al blijkt haar tweede meer introspectief te zijn en dieper te graven. Zo tracht ze haar kwelgeesten weg te jagen met Damso in ‘Démons’ al gaat ze daar verder dieper op in op ‘Mauvais rêves’. Elders tracht ze ‘Balançe ton quoi’-gewijs via ‘Tempête’ meer aandacht te vestigen op huiselijk geweld. Iets verder, in ‘Mots justes’ doet ze hetzelfde met rape culture.

Hoewel de teksten niet altijd rozengeur en maneschijn zijn, brengt Angèle haar woorden wel op een manier af die vol zelfvertrouwen zijn gezongen. Daar waar de kloeke beats verstillen, merk je de zwaarte van de twijfel en angst die stiekem de rode draad van het album vormen. Het is zorgeloos dansen op de (feest)trein van het leven richting Brussel, zoals ze in de clip van ‘Bruxelles je t’aime’ zo fraai doet. Al is dat soms met een spreekwoordelijke lach (‘Solo’ of ‘Pensées positives’) en een traan. Of misschien zijn de verschillende typetjes die op de cover van haar album staan eveneens een verwijzing naar de verschillende facetten van haar zijn?

Op haar tweede langspeler diept Angèle haar vrijzinnige mix van chanson français, dance-pop en r&b verder uit. Het klankenpallet is ietsje breder opengetrokken, al weet Angèle de juiste balans steeds te behouden. Bovendien is de productie wederom chef’s kiss. Iedere song blijft als honingzoet in je oren kleven. Ze schrijft verder veel opener over de dingen die op haar lever liggen. Die oprechtheid appreciëren we. Al is het voornamelijk de manier waarop ze dat doet die ons finaal over de streep trekt. Wat kun je eigenlijk nog meer van een popalbum verwachten?

Angèle stelt ‘Nonante-cinq’ voor in ons land in een uitverkocht Vorst Nationaal op 16 mei. Tickets voor de shows later op het jaar zijn wel nog steeds te koop. Ze staat op 10 december in het Sportpaleis en op 19, 20, 21 en 22 december in Vorst Nationaal (tickets en info).