Met een achternaam als Soldevida kan het haast geen toeval zijn dat Chloé en haar band gaan voor een licht en kleurrijk geluid. Met de release van debuut-ep ‘Baby only you & I’, waarmee de Canadezen vorig jaar via muziekblog Gorilla vs Bears label Luminelle debuteerden, zochten we alvast in sneltempo terug onze zonnebril op.

Het bescheiden hitje ‘Bout de toi’ kon dan ook heel wat harten veroveren binnen en buiten de blogosfeer, een beetje alsof je naar een meer dansbare versie van Melody’s Echo Chamber aan het luisteren was.

Ook op ‘Beat my distance’ trekt het vijftal uit Montreal voluit de kaart van vederlichte psychpop. Net als de bloem waarmee de groep haar naam deelt zachte kleuren heeft, waaien Anemones frivole synths, schattige orgels en luchtige gitaren als een licht briesje over je heen. Ook de dansbare lijn van nummers als ‘Baby only you & I’, ‘Party theme’ en ‘Bout de toi’ wordt doorgetrokken.

Zo zet ‘On your own’ en zijn post-breakup-mijmeringen de plaat op een dynamische manier in, en zorgt vooral het punchy ‘She’s the one’ met een aanstekelijke riff erbovenop voor het meest memorabele moment van de plaat, die het maar nipt haalt van de dromerige pastel-waas die ‘Daffodils’ op zijn beurt zo aantrekkelijk maakt.

De band deinst er evenwel niet voor terug om hun nummers Jacco Gardner-gewijs meer ademruimte te geven met meer uitgebreide coda’s. Het verheft ‘Sunshine (back to the start)’ tot een derde hoogtepuntje op het album – na een eerder voortkabbelend ‘Memory lane’ – en geeft ook een aangename draai aan de groove van ‘Endless dive’. Enkel in afsluiter ‘Only you’ gaat het meer richting doordrammen.

Anemone zet op ‘Beat my distance’ over het algemeen een aangenaam, zorgeloos en speels geluid neer en toont een duidelijke groei aan sinds ‘Baby only you & I’. Hoewel het allemaal fijn en strelend klinkt, wringt het toch wat dat het ‘leuk’-gevoel nergens echt sterk wordt overstegen. Over een speelduur van veertig minuten ontbreken er toch meer oplevende momenten als ‘She’s the one’ of ‘Sunshine’. Het dromerige is zeker aanstekelijk, maar soms te braaf en net dat ietsje té lichtvoetig om echt een grote indruk te maken.

Dit debuut is zonder twijfel een gedroomde soundtrack voor zondagse fietstochtjes en kent enkele catchy momenten die de persoonlijkheid van de band mooi in de verf zetten, maar om echt te beklijven verglijdt ‘Beat my distance’ net iets te vaak naar de achtergrond.