Wie op basis van ‘Tao of The Dead’ had gedacht dat …And You Will Know Us By The Trail Of Dead een andere, meer progressieve richting zou uitgaan komt op het nieuwe ‘Lost Songs’ bedrogen uit. Eerlijk gezegd treuren wij daar niet om. Niet dat hun vorige uitstapje ons niet is bevallen, maar we horen hen nu eenmaal liever tegen heilige huisjes aanstampen en zo.

Dit achtste album is een aanklacht tegen de onverschilligheid van velen tegenover wat er in de wereld rondom ons gebeurd, leren we uit de bio. De volledige plaat wordt opgedragen aan Pussy Riot en alle andere artiesten die het aandurven zich te verzetten tegen onderdrukking van hun regering. Daarom alleen is deze nieuwste van …And you Will Know us by the Trail of Dead een pareltje geworden.

Het album raast als een sneltrein over je heen. De gitaren klinken furieuzer dan op de vorige plaat, de drums halen wederom fel uit. Er worden ons enorm weinig rustpunten gegund, maar die zijn er wel met het zachtere doch ook naar de keel grijpende ‘Flower Card Games’. Voor wie had gehoopt op opnieuw een experimentele zijstap zoals op ‘Tao of the Dead’ zal dit een lichte ontgoocheling zijn. De groep zet hier een stap terug naar hun oorspronkelijke geluid, terug naar de basis dus, en daar zullen vooral de fans van het eerste uur enorm blij om zijn.

Bij deze doet …And You will Know Us By the Trail of Dead gewoon waar ze goed in zijn, een lekker loos gaande plaat neerzetten. Vernieuwend klonken ze in het verleden, buiten de voornoemde uitstap, nooit of zelden. Dat verwachten we ook niet van hen. Om die reden alleen al is ‘Lost Songs’ een van hun betere releases geworden, omdat ze hun roots trouw blijven en doorgaan op scherp snijdende en door merg en been bonkende wegen. Een terugkeer naar waar ze nog het best in zijn: strakke post-rock combineren met vuile hardcore toestanden.

…And You Will Know Us By The Trail Of Dead Bandpage

Album verdeeld door Superball Music / EMI