Bands die al drieëndertig jaar bestaan kom je niet zo veel tegen. Bands die al drieëndertig jaar bestaan en nog geen reünie(s) en split(s) achter de rug hebben nog minder. Maar kijk, And Also the Trees is het levende bewijs dat het wel kan.
Geruggensteund door The Cure brachten ze in de jaren tachtig post-punk met een gothic randje. Ze zijn gelukkig wel met hun tijd meegegaan en zijn dus afgestapt van dat geluid. Op ‘Hunter Not the Hunted’ horen we trage luistermuziek met folkinvloeden, horen we Leonard Cohen en ook een beetje PJ Harveys ‘Let England Shake’.
Maar er zijn ook enkele zaken die nog steeds hetzelfde gebleven zijn. Zo hebben ze de duistere sound die eigen is aan de post-punk behouden. Het wat mystieke geluid wordt in de verf gezet door zanger Simon Huw Jones die als een bezetene zingt. Zijn zang dient naar eigen zeggen om sfeer en drama te scheppen. En drama schept hij zeker. Bij een eerste luisterbeurt klinkt dat pathetisch en bij momenten zelfs lachwekkend, maar gaandeweg word je meestal wel gewoon aan zijn zang. Ook de lyrics zijn voor de groep van groot belang en hiervoor worden ze al dertien albums lang beïnvloed door de Britse countryside. Moet je kunnen.
Hier knelt het schoentje net. Op ‘Hunter Not the Hunted’ is er een gebrek aan variatie, een gebrek aan spanning. Het album begint goed met ‘Only’ en het titelnummer, maar al snel merk je dat je meer van hetzelfde krijgt en begint de aandacht te verslappen. Zonde, want als je aandacht even terug bij de muziek is, merk je dat de nummers toch zo slecht niet zijn. Qua sfeerschepping zit het dan wel iets beter. Je verzinkt als luisteraar in dat donkere, dramatische geluid. Je aanschouwt het vallen van de nacht. Je valt zelfs in de nacht. Het is alleen uitkijken dat je niet in slaap sukkelt.
Album verdeeld door Rough Trade