To be listened loud. Dit zinnetje prijkt op de achterkant van het vierde album van aMute. Op het eerste zich lijkt deze zinsnede alvast prima bij de artiestennaam van de Waal Jérôme Deuson te passen: het woord amute betekent vrij vertaald zoiets als harder zetten. Is het dan ook werkelijk aangewezen om je volumeknop met een ferme draai naar rechts te zwiepen? Helaas niet. De kans is namelijk nogal groot dat je van de onbegrijpelijke wirwar van melancholische klankenvelden en onrustig electronicagefriemel op ‘Black Diamond Blues’ ofwel regelrecht in slaap valt, ofwel een epilepsieaanval voelt opkomen.
De vierde plaat van aMute is namelijk het product van een grillig samenspel van een shoegaze-onderstroom met wat psychedelisch laptopgeknutsel. Giet deze mix in een jasje van melancholische post-rock, en je bekomt een schemerig album als ‘Black Diamond Blues’. De eerste vijf nummers kunnen we echt niet anders dan klasseren onder de noemer nietszeggend ensemble van psychedelische texturen. Pas in het zesde lied ‘So Easy To Fall’ komt de stem van Deuson eindelijk eens boven water en murmelt ze onbegrijpelijke zanglijnen door wat synthsluiers heen. Hierna vervalt het album helaas opnieuw in het spreekwoordelijke ruisbad, om pas in het negende nummer ‘Desert’ terug iets of wat weg te hebben van deftige melodieuze post-rock. Tegen de vijfde minuut van de bijna negen minuten durende song is de stem van Deuson herkenbaar doorheen de instrumentenmix en valt er zowaar een beat te bespeuren.
Verder is er op ‘Black Diamond Blues’ niets van enige kwaliteit te bespeuren en is een mens zelfs al eens blij dat er twee van de tien nummers korter zijn dan 2 minuten. Hierom dus ook: tenzij je een ongenaakbare drugsgebruiker bent die wel houdt van wat slaapverwekkend laptopgepongel, laat dit album maar voor wat het is. En dan nog: zet het niet te hard.
Album verdeeld door PIAS