Voor haar derde album duikt Amber Mark ettelijke dimensies diep, op zoek naar zichzelf. Een uurtje eerlijke zelfontdekking levert behoorlijk wat moois op. ‘Three dimensions deep’ schenkt een gracieus schrijden van verlammende onzekerheid naar aanmoedigend zelfvertrouwen dat naar meer smaakt.

Na een debuutplaat rond het verlies van haar moeder en een ep rond een wegkwijnende relatie, nam Amber Mark de spiegel bij de hand voor haar laatste langspeler. Het als drieluik opgevatte album baant zich een weg doorheen vertwijfeling richting zekerheid. “Don’t know if I’ll move up, am I good enough?”, klinkt het in opener ‘One’. In ‘On & on’ verhaalt ze evenwel: “So lost, can’t even see my own reflection”. Het zijn maar enkele voorbeelden van het aardige lijstje onzekerheden en weifelingen waar de New Yorkse mee worstelt.

Ondanks de bijwijlen zware materie klinkt ‘Three dimensions deep’ echter nooit zwaar. Integendeel, steeds verfijnd en glansrijk afgewerkt brengt Mark haar grootste onzekerheden wel onder woorden. Al wordt dat soms niet over op de luisteraar gebracht. Die luchtigheid is meteen de grootste sterkte van de plaat. De plaat weet een vanzelfsprekend optimisme toe te voegen wanneer Marks zware gemoed aan het woord is. Het is een verdienste van onder meer een gepolijste productie. De zangeres weet een allure van een routinier mee te geven en erin slaagt om een nummer rond een nukkig gevoel als ‘FOMO’ als meezinger te verpakken.

Hoewel de teksten qua inhoud af en toe dan wel lijnrecht tegenover de immer opgewekte productie staan, wordt het album potsierlijk of onmogelijk niet echt. Mogelijks net door die combinatie, want hoe glossy de afwerking, wat Amber Marks zeemzoete hese stem verkondigt terwijl ze haar hart op tafel legt klinkt simpelweg oprecht.

Op amoureus vlak gaat Mark ook door verschillende stadia. Het gaat er van “most men are garbage” op ‘Most men’ naar het sensuele ‘Softly’ en kalverliefde ‘Out of this world’. Doorheen ‘Three dimensions deep’ komen meer liefdesnummer naar boven drijven. De liefde voor zichzelf blijft wel het zwaartepunt van de kleine wereld die ze voor zichzelf schept. Daarom dat ‘Competition’ met “Damn I really made it” samen met ‘Bliss’ het eigenlijke eindpunt is, want ‘Event horizon’ is net niet sterk genoeg om op eigen benen te staan. Het is zowat het enige nummer dat echt tekort schiet.

Door een coherent verhaal rechtuit te brengen, is ‘Three dimensions deep’ een bevestiging van al het moois waarmee Amber Mark op haar voorgaande werk ons al mee verleid had. Haar jonge leeftijd en dito carrière geven de maturiteit en kunde die ze een uur lang voor de dag weet te leggen dat extra beetje glans mee. Op dit elan mag Mark blijven graven in zichzelf, op zoek naar meer goud.

Amber Mark treed op 6 maart op in de Botanique (tickets & info).