Zes jaar geleden verdeelde Alt-J met debuut ‘An awesome wave’ de muziekwereld. Aan de ene kant had je sceptici die het britpoptrio afschreven als een bende snotneuzen zonder enige muzikale ruggengraat en aan de andere kant de fans voor wie het album een heuse openbaring was. De combinatie van aanstekelijke deuntjes, spannende triphop, authentieke folk en opwindende indierock maakten de band tot één van de populairste muzikale vernieuwers van deze eeuw.

Na het overweldigende succes van het debuut en van opvolger ‘This is all yours’ uit 2014, kwam Alt-J vorig jaar met derde langspeler ‘Relaxer’ op de proppen. Hoewel de plaat het trio eerder dit jaar een NME award voor beste Britse band opleverde, veroorzaakte de bonte verzameling van songs en sounds opnieuw heel wat commotie. Het typerende Alt-J geluid vermengde zich met experimentele uitspattingen; verstilde songs en quasi EDM-achtige nummers wisselden elkaar in sneltempo af. Hoewel heel wat critici de band verweten chaotisch te zijn, bevatte de plaat genoeg pareltjes om dat gevoel van wanorde te compenseren.

Of dat bij deze herwerking ook het geval zal zijn, is een twijfelachtige kwestie. De groep besloot een ode te brengen aan hiphop door de nummers van ‘Relaxer’ uit handen te geven aan enkele vooraanstaande hiphopartiesten en producers van over de hele wereld.  Zij deden er naar hartenlust hun ding mee, maar of dat wel zo’n goed idee was weten we toch niet zo zeker.

‘Reduxer’ opent bevreemdend met een Little Simz-bewerking van ‘3WW’ die ons lichtjes ongemakkelijk maakt en ons doet hopen dat we niet nog tien van zulke nummers zullen moeten aanhoren. Dat de duistere rap vanaf het begin sterk afsteekt tegen de fragiele pianomelodie die op de achtergrond klinkt, is het enige wat deze song interessant maakt. Voor de rest lijkt het niet meer dan een beetje rammelend, monotoon geratel dat af en toe onderbroken wordt door de stem van Newman waar veel te veel galm op is gezet. Op die momenten zakt de song als een slappe pudding in elkaar. Hoewel het nummer even lang duurt als het origineel, lijkt het een eeuwigheid te blijven aanslepen. Het a capella gedeelte met Ellie Rowsell aan het einde, hoefde er echt niet meer aan vastgeplakt te worden.

Beide versies van ‘In cold blood’ die aan het album werden toegevoegd, zijn van hetzelfde kaliber. En dan is er nog die afgrijselijke ‘Deadcrush’-versie met Danny Brown. Het begint er meer en meer op te lijken dat sommige artiesten aan wie Alt-J haar nummers uitbesteedde, er niks beters op hebben gevonden dan de originele nummers te verknippen en er een paar beats, geluidseffecten en flarden rap over te plakken.

Gelukkig bevat ‘Reduxer’ enkele lichtpuntjes zoals de Jimi Charles Moody versie van ‘Hit me like that snare’. Met zijn funky baslijn en zwoele beats is deze song misschien wel de meest geslaagde en dansbare cover van het album. De erotisch getinte songtekst komt in rapvorm bovendien veel beter over dan in de originele versie. Plotseling klinken de woorden “I’m fucking loose, you’re gorgeous, I don’t care / Come closer, baby, slap me like that snare” eerder aantrekkelijk dan pervers. Ook de vreemde kreungeluiden van het origineel liet Moody achterwege. Verstandige keuze.

Voor de oorspronkelijke Alt-J fans is ‘Reduxer’ een doorn in het oog. Hoewel er ongetwijfeld een publiek is voor deze plaat, hoort hij volgens ons niet thuis in het rijtje van albums dat Alt-J tot één van de meest vernieuwende bands van haar generatie maakt. Hopelijk neemt de groep op volgende plaat weer zelf de touwtjes in handen.