Je zou het soms vergeten, maar Duyster is niet het enige programma op Studio Brussel dat gekenmerkt wordt door een onmiskenbaar, eigen geluid. Wie herinnert zich nog Rock Ahoy (intussen weer vier jaar geleden)? Elke zondagmiddag kaapte Humojournaliste Katja Vlerick de ether om ze een uur te vullen met rammelrock uit de jaren 60 en het heden. Allah-Las had er ongetwijfeld wat airplay kunnen scoren, maar helaas voor dit viertal uit Los Angeles verscheen haar debuut vol genietbaar gejengel twee jaar te laat. Daar malen de jongens gelukkig niet om, want vandaag is er alsnog een opvolger met ‘Worship the sun’.
We kunnen kort zijn: de titel dekt de lading. David Byrne schreef al een volledig boek over de niet te onderschatten rol die omgeving speelt in het creatieproces van muziek. In dat opzicht is het logisch dat ook een banaal iets als het weer als muze kan dienen. De Californische zon was eerder al onmogelijk weg te denken uit het geluid van stadsgenoten als The Beach Boys of Best Coast en ook de klanken van deze band vallen het best te beluisteren met een valse Ray-ban op je neus.
Minder vrij vertaald betekent dat gezapige garagerock, die even goed 50 jaar geleden op exact dezelfde plek gemaakt kon zijn. Mocht je het nog niet door hebben: Allah-Las is een heiligverklaring aan het adres van LA en haar muzikaal erfgoed. Het album ademt de relaxte sfeer van LA-coryfeeën Love, minus haar orkestrale neigingen. In ‘Better than mine’ klinkt zelfs plots een vlaag americana – een vette knipoog naar The Byrds, als je het ons vraagt.
Het is overigens één van de weinige liedjes die er echt uitspringen. Net als bij hedendaagse geestesgenoten Real Estate klinkt deze plaat als een compacte, warme roes, waarbij het bijna overbodig lijkt om de nummers apart te duiden. Als we dan toch favorieten moeten aanstippen, kiezen we voor het net genoemde ‘Better than mine’, ‘Artifact’, ‘Ferus gallery’ en de titelsong ‘Worship the sun’. Dat is niet toevallig het werk waar het swingende samenspel op het voorplan komt.
De groep roept net als op haar eersteling met gemak het utopische Los Angeles op van palmbomen, uitgestrekte stranden en eindeloze cabrioritten door de vallei. Geen vuiltje aan de lucht dus en precies daar wringt het schoentje. Wat meer risico had gerust gemogen, want alleen vandaag al is de concurrentie in het retrosegment moordend. Temples doet het inventiever, Black Lips vuiler en Foxygen schattiger. En het patent op de zon? Dat staat al op naam van Real Estate. Sorry boys!
Op 9 oktober speelt de band in Paradiso-Noord (info & tickets), een dag later volgt een optreden in de Botanique (info & tickets).
Album verdeeld door V2
