Hoewel er ergens in je achterhoofd kleine belletjes gaan rinkelen, duurt het even voor de link is gelegd. Oh ja, Alexis Taylor, dat is de zanger en toetsenist van het Britse Hot Chip. De beste man verruilt wederom pakkende, upbeat electropop voor fraaie doch fragiele indieliedjes op zijn tweede soloalbum ‘Await Barbarians’.
De intro ‘Lazy Bones’ voelt als bruut, gedesillusioneerd wakker schrikken. Je armen maaien verwilderd in het niets, verblindend wit licht laat je ogen tranen en nekhaar staat fier rechtop door de valse noten die via de gehooringang ongemakkelijk naar binnen sijpelen. Net op het moment dat alle zintuigen klaar zijn om de realiteit te aanvaarden, start ‘From The Halfway Line’ met de veel herhaalde en vooral toepasselijke teksten “Last night I had the strangest dream” en “Nobody knows what I mean”. Nee, begrijpen wat Alexis bedoelt is nog lang niet mogelijk en die vreemde droom is nimmer voorbij.
Het gevoel vast te zitten in een droom blijft immers 12 nummers lang beklemmen. Als een oneindige witte ruimte vol met glimmende, hypnotiserende zeepbellen die, wanneer ze op je onwennige huid uiteen spatten, een verfrissende en verbaasde indruk achterlaten. Zo’n voorbeeld is het instrumentale ‘Piano Ducks’ vol barokke pianoriedels, waarop de bellen in de droomtoestand rondvliegen als een verdwaalde plastic zak gevangen in een herfstwind. Een andere ‘New Hours’ is uitgestrekt ongemakkelijk, vol afleidende bijgeluiden zoals vals en voorzichtig fluiten en het klikken en schuiven van wijzers op een klok. De twee vrijwel identieke versies van ‘Without A Crutch’ doen overbodig aan en daarvan zullen met name de vele “lalalalala’s” blijven kleven. Lieveling van de plaat is ‘Am I Not A Soldier?’. De song is niet eens zo bijzonder, maar melodieus mooi en voelt bovenal grootser door de wat krachtigere vocals van Alexis en is meer af dan diens collega’s op de schijf.
Al met al is ‘Await Barbarians’ de moeite van meer dan eens luisteren waard. Dit is ook nodig om de gelaagde lethargie te overwinnen en de onoverkomelijke symboliek te doorgronden. Muzikaal is het album niet eenvoudig, maar zal het melancholische stemgeluid van Alexis Taylor en zijn breinruis achterblijven als flarden van een vreemde maar zeker wonderlijke droom.
Alexis Taylor komt voorlopig niet naar onze contreien.
Album verdeeld door V2
