Wij herinneren ons het moment dat we op de Belgische radio een nieuwe, voor ons onbekende stem, hoorden. Het liedje heette ‘Riverside’ en was afkomstig van de Deense schone Agnes Obel. Meteen haalden we de gelijknamige ep in huis, die het perfecte evenwicht bood tussen piano, gezang, strijkers en stilte. Ondertussen is Agnes Obel geen onbekende meer voor de gemiddelde muziekminnaar. Haar debuutalbum ‘Philarmonics’ bracht een redelijk succes met zich mee, dat ze nu wil voortzetten met opvolger ‘Aventine’.
Het geheel begint waar het in ‘Philharmonics’ ook mee begon: ‘Chord Left’ is een instrumentaal stukje dat de luisteraar moet voorbereiden op de wereld van Obel. Dit trucje wordt voor de tweede keer gebruikt, maar lijkt dus ook te werken. Verwacht bij de rest van de cd ook geen gigantische ommezwaaien. Het handelsmerk van subtiliteit wordt mooi behouden tijdens de volgende songs. In experimenteel opzicht gebeurt er weinig interessants, of dit een probleem is betwijfelen wij sterk.
Wie kan er nu nee zeggen tegen het bezwerende ‘Fuel To Fire’, waarin de simpele pianopartij netjes wordt ondersteund door de zwaarmoedige strijkers? Net wanneer je denkt dat alles in wanhoop lijkt te verdrinken, stijgt een sprankeltje hoop tezamen op met een mooie kopstem. ‘‘Sing Quietly Along’’, prevelt de zangeres als oplossing, wij kunnen haar enkel geloven.
Als een tikkende klok begint ‘The Curse’. Dit betoverende nummer lijkt je te voeren op een onbekende zee, als een mysterieuze reis met kapitein Obel aan het stuur. Is het niet heerlijk wanneer die donkere strijkers komen aanzetten? ‘The Curse’ is voor ons dé topper uit deze plaat. ‘Smoke & Mirrors’ doet je, helemaal op het einde, nog eens stilstaan bij de ongelooflijk zuivere stem die je door ‘Aventine’ leidt.
Je zou kunnen zeggen dat variatie niet het sterkste punt is van de Deense, de songs steunen grosso modo op dezelfde ingrediënten als het vorige album. Dit doet echter geen afbreuk aan enkele wondermooie stukjes die we terugvinden. Positief is het prominenter in het luisterveld komen van de snaren. Live was dit al het geval, maar op de vorige langspeler leken de sterke cello -en vioolarrangementen soms verloren te zijn gegaan in de eindmix. ‘Aventine’ is op die manier rijker, maar moet misschien ook meer rijpen. Je gaat er zonder problemen een avond vol duistere mijmeringen mee tegemoet.
Agnes Obel speelt binnenkort in Paradiso te Amsterdam (19.10, info & tickets) en het Koninklijk Circus te Brussel (01.11, info & tickets).
Verdeeld door PIAS
