Met ‘Raise’ levert Adrian Corker een beeldend en verrijkend luisterspel. Toch mist dit album coherentie, de enige vorm van samenhang die we krijgen is het pianospel aan het begin en het einde van ‘Raise’. Elk nummer op de plaat balanceert losjes, te losjes zelfs, tussen een verlangende drift en een ongestoorde rust.

Waar is dat gebrek aan samenhang aan te wijten? Adrian Corker speelt met verschillende invloeden: van jazz tot klassiek, ze worden allemaal wat onhandig aan elkaar geregen. Daarnaast was improvisatie keyword bij de opnames. Corker gebruikte verschillende locaties en verschillende bandleden voor elk nummer om zo te experimenteren met het geluid. Hoewel dat allemaal heel erg nobel is, heb je soms het gevoel dat Corker je gewoon wil tonen wat hij allemaal in zijn mars heeft en net daardoor vast komt te zitten in zijn eigen web.

Als je de nummers niet als een geheel bekijkt maar als losse hoofdstukken, kan je hier en daar echter wel een soort van plot ontdekken. Zo is ‘Circles’, gebracht met de hulp van Portico Quartet, zonder twijfel het pareltje. Het kost je als luisteraar echter te veel moeite om die pareltjes af te stoffen en te bewonderen, wat overblijft is frustratie om dit onevenwichtige klankenkabinet.

‘Raise’ is een plaat vol goede bedoelingen en diep verborgen schoonheid. Ongetwijfeld zal ook de receptie van het publiek verdeeld zijn in twee kampen. Toch is ons oordeel dat het eerder blijft klinken als een soundtrack zonder film.

Adrian Corker speelt binnenkort nergens in de buurt maar kijk zeker af en toe eens op zijn website voor updates.

Album verdeeld door Konkurrent.