De ideeënpot van Britse producer Actress is opnieuw diverser gebleken dan wat voorspeld was. Het deze zomer uitgebrachte voorsmaakje ’88’  blijkt immers niet anders dan een amuse-gueule die met hoofdschotel ‘Karma & desire’ weinig meer gemeen heeft dan dat het op het bord is getoverd door dezelfde chef. Waar ruis nog koning was op die eerdere mixtape, kiest de techno-avant-gardist deze keer voor een meer gepolijste ambient techno richting waarbij pianospel prominent de rol opeist. Daardoor neemt het album een originele plaats in de discografie van de Brit in, al is de avant-garde snede niet altijd even scherp.

Het is opener ‘Fire & light’ die zachtjes ruis met piano verbindt en daarmee overgang vormt tussen ’88’ en ‘Karma & desire’. Net zoals op ‘Angels pharmacy’ is de knipoog naar 90’s ambient techno zoals John Beltran & Aphex Twin niet te missen zeker wanneer op de laatste nummer de aquatic synthesizer boven komt bubbelen.  Het meer donkere, orkestrale ‘Safe’ en Dean Blunt-achtige ‘Leaves against the sky’ dat je evengoed op de laatste momenten van een Berlijnse rave kan horen, baden eveneens in dat 90’s elektronica-sfeertje. Stuk voor stuk geen slechte nummers maar de vernieuwing waar Actress toch synoniem voor staat, ontbreekt.

Interessanter voor de discografie en de scherpte van de snee zijn nummers als het slimme pianoduet ‘Public life’ met Vanessa Benelli Mosell of het wavy ‘Turin’ met Aura T-09 dat zowel aan Robin S’ ‘Show me love’ als Jacques Greene doet terugdenken. Leadsingle ‘Walking flames’ met Londens fijnste stem, Sampha, is uit hetzelfde hout gesneden. De combinatie van het zachte pianospel en chopped vocals kronen ook deze track tot kandidaat ‘Richting die Actress verder moet uitwerken’.  Daarnaast valt het glitchende en golvende  ‘XRAY’ op in zijn nette eenvoud alsook het slepende, acht minuten durende verhaal van een verwrongen Sampha op ‘Many seas, many rivers’. Hier valt meer mee te doen.

Dat is minder het geval op het bij tijden kakofonische acid-experiment ‘Loose’ en het uiteindelijk weinigzeggende ‘Diamond X’. Het James Blake-achtige ‘VVY’  doet de motor der vooruitgang eveneens niet aanslaan. Dat soort zaken mogen in de toekomst vermeden worden.

‘Karma & desire’ verbreedt het oeuvre van deze avant-gardist op interessante wijze zij het niet altijd even vooruitstrevend. Het album biedt desalniettemin enkele opwindende hoge toppen die een referentiepunt zullen worden voor komend werk en het beluisteren waard maken.