Sinds ‘Ghetoville’ uit 2014 was het een tijdlang windstil rond Actress. Het leek zijn laatste, donkere eindspurt te zijn. Met ‘AZD’ (een anagram voor zijn bijnaam Daz) keert Darren Cunningham terug uit het dodenrijk, al lijkt dat relatief wanneer je het album beluistert.

Weerspiegeling is het belangrijkste thema van dit album. Visueel wordt voorgesteld in het artwork, in de vorm van een hand in chroom. Verder zit het ook vervat in ‘CYN’, dat een zekere interpretatie/anagram is van New York City. Het klankentapijt dat Actress produceert staat bol van de schakeringen en terugkoppelingen. Hij blaast en zuigt tegelijk. Zo is afsluiter ‘Visa’ een geflipte, hyperkinetische en schokkende trein die abrupt overgaat in een bombastisch synthdeuntje. Daartegenover staat het rustige, emotionele ‘Falling rizlas’ dat aanzet tot reflectie. Het ambient-achtige rustpunt middenin de plaat bewijst de veelzijdigheid van de producer.

Tijdens zijn afwezigheid in de studio heeft Actress veel tijd in clubs doorgebracht en dat hoor je goed. Het album staat vol met schunnige clubtracks, een stijl die hij zichzelf eigen wist te maken als geen ander. Cunningham neemt je in twaalf nummers mee naar een desolate dansvloer. Licht schijnt er zelden of het moest een flitsende stroboscoop zijn. In ‘X22RME’ hoor je de technoscene van Detroit, elders op de plaat waan je jezelf in Londen. ‘Runner’ is dan weer helemaal gehuld in nostalgische klanken en katapulteert je zo weer naar spacy jaren tachtig. Op die manier krijg je nooit echt vat op de plaat, die rond lijkt de zwerven zonder enige houvast. De vocals in ‘Dancing in the smoke’ schreeuwen repetitief de woorden ‘dance’ en ‘the future’ uit en vormen daarmee de perfecte metafoor voor het hele gebeuren.

Actress schept een futuristische wereld waarin alles blinkt. De Londenaar houdt ons als het ware een vuile spiegel voor. Hij verbloemt de realiteit niet, hij toont ze met al haar vuile vlekken en stevige stoflaag. Zo sleurt er zich een ruis doorheen de plaat die een gevoel van onbehagen geeft. Dit gevoel is het grootst bij ‘Faure in chrome’ een experimentele herwerking van een requiem. Alsof je luistert naar een sciencefiction begrafenis. Heel hoopvol klinkt het zelden. De kracht van de plaat schuilt erin dat je ondanks de vele rariteiten toch zin krijgt om te bewegen. Wanneer de ruis minder dominant is of net deel uitmaakt van positievere klanken, krijg je opvallende opflakkeringen te horen.  Het duo ‘Fantasynth’ en ‘Blue window’ glijdt zich zo lekker doorheen de atmosfeer.

Het universum waarin ‘AZD’ zich afspeelt is ondoordringbaar en tegelijk herkenbaar. Eenmaal binnen, ontdek je een wervelend klankenschouwspel dat je hoofd doet draaien en je benen doet dansen.