Action Bronson is een enigma. Of misschien is hij gewoon meestal te stoned om echt begrepen te worden. De rapper met Albanese roots is zowel een televisiepersoonlijkheid, acteur, schrijver van (ongezonde) kookboeken, talkshowhost, jonge vader en schilder. Geen wereldtalent wat dat laatste betreft als we kijken naar het artwork van zijn vorige plaat, ‘White bronco’. Veel verbetering is er niet te zien aan de hoes van ‘Only for dolphins’. Gelukkig voor hem beoordelen we hem niet op zijn talent als schilder, maar op zijn rapkunsten.

‘Only for dolphins’ opent alvast met dolfijngeluiden. Naadloos vloeien we over in ‘Capoeira’. De saxofoon van Yung Mehico levert sowieso bonuspunten op. Action Bronson klinkt nog steeds als zichzelf. Geen hippe trapbeats, of spaced out vibes als Travis Scott maar die typische klanken die we met New York associëren. Rock-, soul- en funk-samples gaan hier nog steeds hand in hand met die vintage ’90 hiphop vibe. Het mag ons niet verrassen als we The Alchemist en Daringer, bekend van Griselda, in de credits zien opduiken. Waar hun werk voor de crew uit Buffalo vaak grimmig en donker is, baadt ‘Only for dolphins in het licht’. ‘C12N16N2’ is, naast de chemische formule van een hallucinerende drug, een verrassend lichtvoetig nummer waarin hij zijn leven ietwat overschouwt en zijn talloze beroepen/projecten onder de loep neemt.

Dat Bronson nog steeds niet vies is van bars waar je een wenkbrauw van optrekt bewijst hij onder meer in ‘Latin grammys’. Hoewel hij de laatste tijd ettelijke kilo’s kwijtspeelde is de rapper uit Queens geen pannenlat. Zijn tenen aanraken kan hij nog niet, vrouwen versieren is echter geen probleem. Misschien herhaalt hij ietwat te veel “I might not be able to touch my toes, but I will still fuck these hoes.” Catchy om mee te brullen op de festivalweide, dat weer wel. Met ‘Golden eye’ komt daarna de andere single. Budgie Beats tast diep in zijn zakken op zoek naar fijne samples en komt met een gloedvol geluid op de proppen. Ergens aan de andere kant van de wereld kijken The Avalanches bewonderend toe. Bronson rapt er een veredeld liefdesliedje over waarvan we ons afvragen of het over drugs dan wel zijn vrouw gaat. ‘Perfect day’ van Lou Reed all over again.

Qua features is het hier geen vetpot. Bronson staat zelfzeker in de spotlight en lijkt niet zinnens om echt te delen. Zijn homeboy Meyhem Lauren en Hologram komen even langs op ‘Mongolia’ en dat is het dan. De sample uit de gevierde reeks ‘The wire’ is koren op de molen van de fans zoals ondertekende en het geheel baadt in een oosterse sfeer door die meeslepende beat. ‘Only for dolphins’ voelt als op blote voeten op het strand lopen. Relaxt, zonnig en af en toe wat geschuur van zand tussen te tenen in de vorm van Bronson zijn teksten. The Alchemist geeft een introspectief nummer als ‘Sergio’ een zorgeloos gevoel mee. Slechts een enkele keer steekt de zon zich weg achter de wolken. Niet toevallig is dat op het door Daringer geproduceerde ‘Shredder’. Voor de rest is er geen wolkje aan de hemel.

Budgie Beats haalt de reggae binnen op ‘Cliff hangers’ en Bronson rapt over lang vervlogen basketbaltijden waarin de New York Knicks nog goed waren. De rustgevende geluiden van de ruisende zee indiceren dat we aan het slotakkoord begonnen zijn. ‘Marcus Aurelius’ is lekker funky en ‘Hard target’ is een fijne afsluiter. Daar kruipt Harry Fraud achter de knoppen, die dit jaar al hoge ogen gooide met zijn twee mixtapes met Curren$y. Het tempo daalt plotsklaps en Bronson, die sowieso al meer vertelt dan echt rapt, haalt alle vaart uit zijn teksten. We horen een mijmerende Bronson die zichzelf in vraag stelt en zijn leven ietwat overschouwt vooraleer de muziek zachtjes wegvalt, we nog een laatste dolfijn horen, waarna het doek valt over ‘Only for dolphins’.

Met zijn zesendertig minuten is ‘Only for dolphins’ een volwaardig project geworden. ‘White bronco’, de voorganger, kwam amper in de buurt van het halfuur en klonk ongeïnspireerd en te gemakzuchtig. Hier horen we een Action Bronson die zichzelf opnieuw teruggevonden heeft. De focus is er wederom, de instrumentals zijn op point en dat vertaalt zich in zijn beste werk sinds ‘Mr. Wonderful’ uit 2015. ‘Only for dolphins’ haalt zijn kracht uit de luchtige muzikale omkadering en die typische New Yorkse grit en grind die uit stem van Action Bronson spreekt. Het beste van beide werelden komt hier samen op ‘Only for dolphins’.