Artiest, multi-instrumentalist maar toch vooral componist Abel Ghekiere keert met een tweede, prachtig luisterplaatje terug tussen de mensen. Ghekiere nam zijn tweede album op tussen de soep en de patatten van het leven. Overal waar hij kwam, nam hij zijn recorder mee. Dat resulteert in een album waar prachtige sound recordings de knicks en crannies opvullen van songs over la joie de vivre en de minder mooie kanten ervan.

Ghekiere maakt het soort muziek dat je overal, in elke situatie kunt beluisteren. Het voelt heel persoonlijk en intiem aan, alsof je het dagboek van je beste vriend aan het beluisteren bent. ‘A handfull’ is zo met zijn tedere pianotoetsen en het licht gescharrel aan gitaar en sax een warme knuffel bij binnenkomst. De vogeltjes lijken dan weer op de takken van een oude berk je tegemoed te zingen terwijl Ghekiere aan z’n piano zit te frunniken op ‘Dit uitzicht’. Ghekiere’s nieuwste album voelt qua atmosfeer een beetje hetzelfde aan als dat Belgische pareltje dat vorig jaar werd uitgebracht door Milan W.

Ghekiere fietst namelijk wel doorheen meerdere genres op het album – zij het slechts in grijstinten van elkaar. De basis is echter de luisterfragmenten die hij her en der opnam. In een interview verklaarde hij dat doorheen een opname van piano onverwacht de microgolf afging – en het er toch in hield. Het is jazz, zonder op veel momenten écht ‘klassiek’ jazzy te klinken. De saxofoon op ‘As long as the sun lasts’ klinkt zo bijvoorbeeld mistroostig, terwijl er gestommel en stemmen klinken in de achtergrond. Het geeft de track iets heel eenzaam en bevreemdend, en tegelijkertijd ook warm. Het is alsof er de indruk wordt gegeven dat ondanks de grauwe klankkleur van Ghekiere’s sax hij niét alleen is met zijn mistroostigheid.

Ghekiere is verder eerder voorzichtig met zijn woorden op ‘Tussen de zee en de boom’. Toch klinken ze warm en zorgeloos en stiekem toch ook een beetje licht onverstaanbaar. Het is een methode die doorheen het album sijpelt: Ghekiere klinkt bewust (on)verstaanbaar en laat de muziek en het gevoel ‘in’ de klanken je fantasie de vrije loop. Ook de saxofoon, strijkers, de percussie en het zacht gefluit zetten mee de toon van één van de mooiste nummers van het album. Ook het barokke ‘Caroline’ is één van de hoogtepunten van het album. De macabere gitaar, het sombere timbre van Ghekiere en de uitgelaten stemmen op de achtergrond die het uitschreeuwen van euforie. Heerlijk, catharsisch nummer om het album mee af te sluiten.

Wie nog niet bekend was met de prachtige muziek van Ghekiere, moet absoluut dit album een kans geven. Een reisalbum, een compagnon de route of gewoon een vriend die mee op de sofa hangt en een luisterend oor biedt. Het album neemt je mee en slokt je doorheen slechts 26 minuten helemaal op. En na dat klein halfuur ben je helemaal klaar om Ghekiere’s wondere wereld opnieuw te ontdekken.