In de periode tussen het verschijnen van A$AP Rocky’s debuut en ‘At.Long.Last.A$AP’ is veel gebeurd in het leven van de New Yorkse rapper. Plots werd hij richting bekendheid gekatapulteerd, acteerde hij in ‘Dope’ en overleed mentor A$AP Yams. Na diens dood zocht Rocky soelaas in psychedelische drugs om zijn verdriet te verwerken. Dat laatste is overduidelijk te merken op zijn nieuwste worp. Hoewel op vorig werk geen tekort was aan een hazy gevoel, lijkt Rocky overdreven hard te willen bewijzen wat hij allemaal binnenspeelt.
Ondanks de corny titel behoort ‘L$D’ bij de betere songs aangezien de nieuwe stijl hier het best tot uiting komt. Die klinkt alsof The xx plots hiphop begint te maken. Rocky’s vocals, ergens tussen rappen en zingen, zijn een verademing in de eerste nummers. Even verderop doet ‘LPFJ’ samen met ‘M’$’ denken aan de bangers die op ‘Long.Live.A$AP’ stonden. De flow van weleer is daarbij weer aanwezig, in tegenstelling tot die druggy sound.
Dit zijn echter de enige voorbeelden die eruit springen. Een gebrek aan creativiteit vormt de rode draad doorheen de plaat: het psychedelische ligt er te dik op en de beats zijn ongeïnspireerd. Vooral dat laatste doet vragen rijzen over waarom producer Clams Casino – aan wie Rocky zijn status grotendeels te danken heeft – de finale schifting niet haalde. Ook de uitmuntende single ‘Multiply’ kreeg geen plaats, hoewel die zeker leven in de tweede helft van het album kon blazen. Veel te veel stukken blijven niet hangen en de vele beat switches maken het ook moeilijk om volledig in een song op te gaan. Veel goede ideeën worden zo simpelweg de kop ingedrukt. De lengte van het werk speelt Rocky daarnaast ook parten.
In interviews kondigde de rapper aan dat deze release zijn diepste ooit ging worden. Rocky stond voorheen niet echt bekend om zijn tekstuele capaciteiten, maar had de beats om dit te maskeren. Desondanks bevestigt ‘Wavybone’ alleen de stereotypen die heersen over hiphop, bijvoorbeeld dat elke artiest over geld rapt. Het houdt daar echter niet bij op. Andere nummers gaan over, houd je vast, alcohol (‘West side highway’), “the daily hustle” (‘Cannal st.’) en natuurlijk kunnen bitches niet ontbreken (te veel om op te noemen). Logisch gevolg is dat de lyrics opnieuw te zwak uitvallen, in wat op de koop toe een eerbetoon aan A$AP Yams had moeten zijn.
Gelukkig zijn er wel gasten die het niveau nog omhoog kunnen trekken. De meest opvallende daarvan is Joe Fox. De onbekende singer-songwriter mag liefst vijf maal aantreden. Zijn sample-achtige refreinen geven de muziek een nieuwe dimensie. Lil Wayne zet dan weer zijn beste beentje voor op ‘M’$’. Velen hadden hem afgeschreven, maar hij toont zijn kunnen van weleer. Het “duet” tussen Miguel en Rod Stewart geeft ‘Everyday’ meer cachet, zeker omdat Rocky ook nog eens zijn betere flow bovenhaalt. Schoolboy Q snakt en snauwt op ‘Electric body’, hoewel hij er niet aan kan doen dat het gekregen materiaal niet uitstekend is. Bones mag de revue passeren, ondanks dat het een gerecycleerde tekst vanop zijn eigen ‘Dirt’ is. Kanye West, naar wiens bijdrage iedereen vanzelfsprekend hard uitkeek, stelt dan weer teleur. Zijn verse is iedere rapper onwaardig: de tekst is nietszeggend en wordt slecht gebracht. Ye’s zang was bovendien altijd al zijn pijnpunt en valt zonder overstuurde autotune helemaal door de mand.
Natuurlijk is het enkel toe te juichen dat artiesten experimenteren met hun geluid, maar in het geval van ‘At.Long.Last.A$AP’ moet grifweg worden toegegeven dat het probeersel gefaald is. Hoeveel verwijzingen er ook zijn naar creatief druggebruik, het kan niet verbergen dat Rocky’s focus niet volledig bij zijn muziek lag. Het resultaat is een teleurstellende, “moeilijke” tweede die de verwachtingen niet inlost. Gelukkig zorgt de verzamelde sterrencast ervoor dat dit album niet volledig de dieperik ingaat.
