Na het begenadigde ‘Atomos’ voor choreograaf Wayne McGregor en geslaagde (individuele) omzwervingen doorheen filmmuziek, waaronder een Whitney Houston documentaire, springt een compositie voor een theaterstuk niet uit de band voor A Winged Victory for the Sullen. ‘Invisible cities’ is een herwerking van de begeleidende muziek die Adam Wiltzie en Dustin O’Halloran uit hun mouw schudden voor het gelijknamige theaterstuk, dat op zijn beurt gebaseerd is op de eveneens gelijknamige roman van Italo Calvino.

‘Invisible cities’, of ‘Le città invisibili’ zoals het boek in 1972 verscheen, vertelt kleurrijke en gedetailleerde beschrijvingen van 55 fictieve steden door de lens van Marco Polo die een gesprek voert met de oude keizer Kublai Khan en hem zo verslag uitbrengt van zijn weidse rijk. Calvino verkent met zijn zorgvuldig opgebouwde proza verbeelding en de kracht ervan, dezelfde verbeelding die AWVFTS in staat stelt om met even verfijnd gecomponeerde muziek de steden tot leven te wekken.

De diepgang die de rijkdom van het bronmateriaal meebrengt, gecombineerd met de gekende sterktes van A Winged Victory for the Sullen, lijken aanzet te geven voor een makkelijke edoch klinkende thuisoverwinning voor het duo. En inderdaad, ‘Invisible cities’ bevat meer dan genoeg moois om het oeuvre van AWVFTS zonder schaamrood aan te vullen.

Zo springt de immer geconcentreerde opbouw in het oog als geduldige dirigent van het hele stuk. ‘So that the city can begin to exist’ gunt de plaat vrijblijvend de tijd om te ontbolsteren opdat ‘Every solstice & equinox’ sluimerend omhoog kan fladderen naar een hoogtepunt als ‘Only strings and their supports remain’. De wisselende intensiteit geeft een stevige fundering mee aan het filmische karakter en houdt zo de zware finale met het overheersende maar heerlijke ‘Total perspective vortex’ recht.

Die slepende opbouw herleidt weliswaar onafwendbaar enkele nummers tot passages, die mee de cadans onderhouden, maar vervagen eens geïsoleerd. ‘The divided city’ is louter een opstapje naar beter en ‘Despair dialogue’ blijft te verwachtingsvol steken. Wanneer de muziek zo op zichzelf terug plooit zoals ‘Thirteenth century travelogue’ rukt ‘Invisible cities’ zich niet zonder kleerscheuren los van het visuele spektakel dat het origineel vergezelde.

‘Invisible cities’ brengt een A Winged Victory for the Sullen dat bevestigd wat al geweten was, een compositie van hun hand levert verhalende melancholie op, hier voorzien van een snuifje sluimerende dreiging. Hun vijfde langspeler is nu hun derde samenwerking en bewijst wederom dat Wiltzie en O’Halloran verbeelding weten te vatten in hun muziek, of het nu voor dans, film of theater is. Of die telkens ondersteund hoort te worden met hun visuele tegenhanger, ‘Invisible cities’ blijft het antwoord schuldig.