Sheffield mag trots zijn op haar muzikanten. Het is de thuisbasis van onder andere Pulp, Arctic Monkeys, The Human League, Moloko én 65daysofstatic. Laatstgenoemden maken misschien wel de meest gewaagde en ontoegankelijke muziek uit het rijtje, maar daarom zeker niet de slechtste. Je kan het omschrijven als instrumentale post-rock of math rock. Hun vierde album is nu af en dus is het tijd om terug non-stop op tour te gaan. Vorig jaar waren de Britten nog op stap als voorprogramma van The Cure en onlangs bliezen ze het dak van de AB als een van de headliners van het Domino-festival. Het blijft een zeer straffe live-act.

Op We Were Exploding Anyway hebben de gitaren wat meer ruimte gelaten voor de synthesizers. De plaat klinkt duidelijk elektronischer dan de voorgangers en het lijkt alsof het groeiende succes van de band hen heeft toegelaten om het iets experimenteler aan te pakken. Opener Mountainhead is daar al een mooi bewijs van. Hun originele 65-touch hebben ze echter wel behouden. Fans zullen deze op songs als Crash Tactics en het waanzinnige Weak04 zeker herkennen.

Een van de voornaamste troeven van 65daysofstatic is dat ze hun muziek onwaarschijnlijk goed weten op te bouwen en op die manier meerdere climaxen scheppen die de luisteraar als tsunami’s compleet wegspoelen en doen belanden in een soort euforische extase. Deze gave zijn ze duidelijk nog niet verleerd, zo merken we op songs als Come To Me, Weak04 en Tiger Girl. Come To Me is trouwens heel speciaal in die zin dat het de eerste keer is dat er niet sporadisch zoals in Retreat Retreat vocals in voorkomen en deze worden waargenomen door niemand minder dan Robert Smith, frontman van The Cure.

Nog een element uit de metamorfose van de nieuwe cd zijn de drums die enerzijds een veel prominentere rol spelen en anderzijds ook nog een pak beter zijn geworden. Zeker live is dit verschil te merken. Zo bestaat het begin van Dance Dance Dance uitsluitend uit drums en percussie, wat een zekere cult-sfeer oproept. Het zou een goede soundtrack vormen voor een scène waarop een aantal dolle mensen rond een kampvuur staan te dansen.

Al bij al is We Were Exploding Anyway een zeer waardige plaat die ons doet kennismaken met de nieuwe 65 maar geen drastische evolutie inhoudt. Op het eentonige Debutante na zijn het stuk voor stuk goede songs. Nieuwe meersterwerken à la Radio Protector moet je echter niet verwachten.