Dat de wereld van de Zuid-Koreaanse dj en producer 박혜진 Park Hye JIn in enkele jaren tijd razendsnel veranderd is, mag een understatement wezen. Haar carrière leest als een soort started from the bottom, now we’re here-verhaal. Ze maakte met ‘If u want it’ een eptje dat vele hoofden deed keren. Niet alleen binnen de house scene, maar tot ver daarbuiten werd met lof gestrooid. In de nasleep daarvan kreeg ze prompt een contract aangeboden bij Ninja Tune en bevestigde ze haar talent met ‘How can I‘. Ze verhuisde in de tussentijd enkele keren en probeert zich tegenwoordig te vermaken in Los Angeles – waar ze haar debuut (in isolatie) schreef.

Waar haar eerste eptje coherent in elkaar zat, bleek dat voor haar tweede minder het geval. Toch toonde Hye Jin hoe veelzijdig en grensverleggend ze kan tekeer gaan. Op ‘Before I die’ combineert ze de twee sterktes van beide ep’s. De plaat heeft productiegewijs meer weg van een cloud rap tape, dan dat er outsider house-elementen aanwezig zijn. Dat wordt meteen duidelijk in bijvoorbeeld ‘I need you’ waar ze haar licht neurotische zangstijl laat glijden over hazy trap en piano. Opener ‘Let’s sing, let’s dance’ is dan weer vintage 박혜진 Park Hye Jin. Desalniettemin voelt de vooruitgang die ze op het album maakt natuurlijker. We krijgen streepjes boom-bap, dubstep en hier en daar zelfs wat psychedelisch gitaargepulk waar droompop niet veraf is. Dit is ontegensprekelijk haar debuut. Het is een coming-of-age verhaal van een artieste die zichzelf en de wereld rondom haar nog moet leren kennen.

De context van haar rise to fame lijkt haar parten te spelen. Gevoelens van eenzaamheid, leegte, verlangen naar liefde, gemis aan familie en haar thuisland als gevolg daarvan vullen het album. In ‘Good morning, good night’ haspelt ze nihilistisch over het steeds wederkerende patroon van haar dagen. Soms werkt haar minimalistische manier van story telling zoals in ‘I need you’. Elders dreigt verveling en te lang aanslepen van nummers hoewel slechts de helft 3 minuten haalt. Rond het midden van het album wordt dat vrij duidelijk in nummers als ‘Can I get your number’ en ‘Watchu doin later’ die weinig interessants te vertellen hebben en van een hook nauwelijks sprake is.

Toch pikt het album vanaf dat punt de draad op met voornamelijk meer house en techno-gerichte tracks. ‘Sex with me (DEFG)’ kan gezien worden als het vervolg op ‘ABC’ uit haar eerste eptje. In het nummer uit ze op dezelfde hypnotiserende manier verlangens van liefde, een dancefloor filler. ‘Never die’ en ‘Hey, hey hey’ tonen dan weer dat ze zeker ook techno-bangers kan schrijven.

Na twee veel belovende ep’s presenteert 박혜진 Park Hye Jin een debuutalbum dat bulkt van de beste dingen die ze tot nu toe heeft uitgebracht. Productiegewijs was het gewaagd om trap en cloud rap te integreren in haar sound – en werkt het ook. Het is des te jammer dat er tekstueel niet meer met deze ideeën werd gedaan. De plaat werkt te veel in hoogtes en laagtes hoewel het productioneel haar beste effort tot nu toe is.