Kanye West heeft hoog ingezet. Met vijf albums op vijf weken probeert de rapper/producer zijn blazoen op te poetsen na een schare tweets waarvan elke andere artiest niet zou bekomen zijn. Het blijft natuurlijk Kanye, dus het zou onnozel zijn om ook maar te geloven dat de heilige Twittergoegemeente een effectieve boycot zou doorvoeren. ‘DAYTONA’, samen met Pusha T, bleek een schot in de roos. Kanye’s solo-album ‘Ye’ ligt persoonlijk nog te dicht achter ons om er een definitieve mening over te vormen. Het is alleszins duidelijk dat het album onaf en overhaast aanvoelt. De samenwerking met Kid Cudi moet dan ook enigszins iets goedmaken.
In het verleden bleek de tandem Cudi-Kanye een garantie op succes. ‘Say you will’ is volgens mijn bescheiden mening een van de beste drie songs uit Kanyes discografie. Beide heren tillen elkaar telkens opnieuw naar een hoger niveau. ‘Man on the moon’, het debuut van Kid Cudi miste de nodige edge die in collabs met Kanye wel geïnjecteerd wordt. Aan de andere kant werd Cudi vaak ingezet wanneer Kanye’s twijfelachtige zangcapaciteiten niet voldeden om emoties over te brengen. In theorie zijn alle elementen dus aanwezig om van ‘Kids see ghosts’ een moderne klassieker te maken.
Het album opent meteen stevig; Pusha T maakt zijn opwachting met dreigende raps en wanneer de beat invalt schotelt Kanye opnieuw gewauwel voor. Maar in tegenstelling tot de “poopy-di scoops” van ‘Lift yourself’, heeft het deze keer wel een functie. De imitaties van geweerschoten dragen uitermate bij tot de donkere sfeer op ‘Feel the love’ die getemperd wordt door Kid Cudi. Tegelijk is de opener de vreemde eend in de bijt. De andere zes nummers baden in een moeilijker te duiden sfeer. De vele herhalingen (zoals op ‘Freeee’ of het titelnummer) brengen op het eerste zicht tekstueel weinig extra’s met zich mee, al wordt je wel makkelijk meegezogen in de hypnotische wereld van Kanye en Cudi. Daar zijn de mentale worstelingen bijna tastbaar, al is het voor wie in eenzelfde schuitje zitten een enorme bron van troost en herkenning. Daarnaast geven de gitaren in de instrumentals de hoop en positiviteit die beide artiesten kunnen uitdragen naar hun publiek weer. Het is enorm moeilijk om stil te blijven zitten op het technisch misschien niet uitstekende ‘Freeee’, maar net de rauwheid van de “beat” maakt het zo’n sterke song. Op ‘Cudi montage’ zijn zelfs gitaren van de hand van Kurt Cobain aanwezig in de vorm van een sample van ‘Burn the rain’. Geen idee of dit nu de toekomst van hiphop is, al lijkt het geflirt met rock niet meteen te zullen stoppen.
‘Kids see ghosts’ is sowieso een beter album dan ‘Ye’, hoewel het grotendeels met dezelfde problemen worstelt. Ja, de rauwheid tilt het soms naar een hoger niveau, maar af en toe heb je toch heimwee naar de grandeur van ‘My beautiful dark twisted fantasy’ of de in extremiteiten doorgetrokken gladheid van ‘808’s & heartbreak’. Het “zeven nummers” concept speelt ‘Kids see ghosts’ parten. Terwijl ‘DAYTONA’ erdoor aan intensiteit won, en Kanye zichzelf niet helemaal kon verliezen op ‘Ye’, mist hier een beter uitgewerkt concept. Beide artiesten kunnen wel één en ander vertellen over hun ervaringen met mentale worstelingen en hadden dat best wat langer op dit niveau kunnen volhouden.
