Toegegeven, bij Indiestyle zijn we steeds koele minnaars van Peace geweest. Debuutplaat ‘In love’ vonden we een samenraapsel van elders opgedane invloeden, daar waar opvolger ‘Happy people’ volgens ons 25 jaar te laat werd gemaakt.

Het minste wat we van hun recentste ‘Kindness is the new rock and roll’ kunnen zeggen is dat Peace zich niet heeft misgrepen aan de veelvoorkomende fout van hippe nieuwe bands om steeds meer van hetzelfde te maken. De groep gaat inderdaad een nieuwe kant uit, maar wat ons betreft helaas niet in de goede richting. We hebben het dan meer bepaald over zeer radiovriendelijke, toegankelijke, op power chords gebaseerde korte nummers. Helaas geven deze ons door een gebrek aan groeipotentieel de indruk dat we ze na één luisterbeurt al doorgrond hebben. Het album wordt allesbehalve beter naarmate het vaker wordt afgespeeld.

Openingstrack ‘Power’ is – zoals de titel al doet vermoeden – een van de weinige energieke nummers en meteen ook een van de weinige hoogtepunten. Vanaf de daaropvolgende titeltrack wordt het gaspedaal volledig losgelaten en krijgt de luisteraarje een aaneenschakeling van zeemzoete liedjes die schijnbaar als hoofddoel hebben het jonge tienerhart sneller te doen slaan. We zien ze in de vooravond al spelen op Rock Werchter voor een meute armen-in-de-lucht-zwaaiende pubers die de tijd van hun leven beleven. Zoek je meer dan dat in een album, laat je ‘Kindness’ maar best aan je voorbijgaan. Het is na ‘Power’ wachten op liefst het achtste nummer ‘Shotgun hallelujah’ vooraleer er nog eens een song volgt die erbovenuit steekt. Opnieuw wat tempo, mooi opgebouwd en snedige lyrics.

Krijg je kippenvlees van Green Day’s ‘The time of your life’, rep je je best spoedig naar de lokale platenboer. Zo niet lijkt het aangewezen om andermaal een afwachtende houding aan te nemen en te bekijken wat er van de volgende Peace zal komen. Kindness kan volgens Peace dan wel the new rock and roll zijn, maar wij hebben die van ons liefst een beetje harder en smeriger.