Een familieband en een gemeenschappelijke liefde voor muziek, meer hadden de neven Mike Sharp en Joel Roberts niet nodig om door het leven te gaan als Otzeki. Na twee veelbelovende ep’s debuteert het Londens duo met hun langspeler ‘Binary childhood’. Dankzij elektronische loops, uiteenlopende thema’s en uitnodigende ritmes wordt Otzeki gemakshalve vergeleken met The xx, Alt-J en Animal collective – en niet volledig onterecht.

De albumtitel verwijst naar de dualiteit tussen digitaal profiel en analoge persoon. Onze persoonlijkheid bestaat volgens hen uit een privé en een openbaar ‘profiel’. “We geloven dat we deel uitmaken van een generatie die opgevoed is als binary children”, aldus het duo in een interview. Dat is echter niet het enige thema op het album: ook liefde, rusteloosheid en zelfreflectie krijgen een plaats in een van de twaalf nummers. Otzeki’s organisch schrijfproces is duidelijk te merken in de manier waarop het duo met meerdere lagen materiaal een interessant en uitgespannen nummer kan maken. “Veel van onze nummers starten als een lange jamsessie, en daarna gaan we geleidelijk verschillende secties knippen zodat het een collage van verschillende ideeën wordt”. ‘True love’ is bijvoorbeeld met acht minuten het langste nummer op het album, maar is daardoor niet krachtiger dan de kortere single-versie uit 2017. Bijna de helft van de plaat is trouwens al uitgegeven als single in de voorbije twee jaar.

Nummers zoals ‘Nobody like you’ en ‘Are you for real’ doen met hun ingehouden tempo, lead-synthesizer melodieën en strakke drums denken aan de vibes van Nick Murphy of onze eigen J. Bernardt terwijl Sharps hees timbre dichter bij die van Foals’ frontman Yannis Philippakis ligt. Met ‘Foreign love’ en vooral ‘Walk on’ ontfermt Otzeki zich beheerst over elektronische loops, zowel in bas als drum. Sharps bezwerende falsetstem introduceert het techno-achtige laatst genoemde nummer, maar mist haar climax. De intelligente (en bevreemdende) percussie en subtiele dissonanties in ‘Ships are coming in’ en ook de steelgitaar in ‘Strife’ maken het plaatje dan weer af, letterlijk. Het zijn deze instrumentale details die Otzeki van originaliteit en expressiviteit voorzien.

Ondanks de albumtitel suggereert, weet Otzeki een erg zelfzekere en eenduidige sound te creëren, zonder saai te klinken. Ze zijn op goede weg om het Londens underground-circuit te verlaten en zich op de festivalpodia te begeven.

Otzeki speelt op 3 mei op Les Nuits Botanique 2018 en is ook te zien op de eerste dag van Rock Werchter (5 juli).