Een ware bloemenpracht, het publiek dat stond te wachten op hun Lana Del Rey in het Sportpaleis. We konden genieten van een heerlijke geur van teen angst in combinatie met het gevoel van vers gebroken harten, en ook onze bloemenkransen-bingo kon gretig worden aangeduid. Het is een ietwat stereotiep beeld van de fans van Lana Del Rey, oké, maar laten we eerlijk zijn: is Lana zelf ook niet een beetje een stereotype?
Niet dat we dat per se slecht bedoelen, een beetje voorspelbaarheid kan soms geen kwaad. Zo kon je al raden dat een Sportpaleis met een capaciteit van 15.000 die avond allesbehalve uitverkocht zou zijn. Heel wat mensen weten dan ook niet eens dat Del Rey met haar nieuwste ‘Lust for Life’ reeds aan een vierde album toe is. Ook voorspeld: net zoals haar platen was de kans groot dat het optreden nét iets te lang zou duren om de aandacht erbij te houden, hoe charismatisch ze ook is.
Want dat is ze zeker. Del Rey is een soort mysterieus cliché, een enigmatisch sjabloontje van de all American (bad) beach girl. Haar podium set-up was in het verlengde daarvan dan ook de allegorie van Lana’s grot: rotsformaties, strandstoelen, palmbomen en heel wat (visuele) golven. Het was dan ook logisch – of voorspelbaar – dat ze zou openen met ’13 beaches’ uit haar nieuwste plaat. ‘Cherry’ volgde, en hadden we geweten dat een simpele choreografie waarbij je langzaam naar beneden wiegt zo’n horde gillende stembanden teweeg zou brengen, dan hadden we het al eens eerder geprobeerd tijdens het uitgaan. Al zal Del Reys kort afgesneden glitterrok en dito botten daar vast ook iets mee te maken hebben gehad.
De choreo zette zich vervolgens verder op de vloer waar ze al kronkelend ‘Pretty when you cry’ zong, terwijl het scherm achter haar golven visualiseerde. Het beloofde een goede show te worden, met dat tikkeltje glamour dat we oh zo graag linken aan Lana. Tot hiertoe kregen we een meer dan prima zang die de aandacht trok, ondanks wat er rond haar gebeurde. Ergens liet Del Rey vallen dat ze tijdens iedere show probeert om alle titeltracks te spelen, en ‘Born to die’ was daar de eerste van. Héérlijke song, maar pover uitgevoerd en dus gemiste kans. ‘Blue jeans’ deed het daarna ietsje beter, maar vanaf dat punt begonnen we te realiseren dat haar ondoorgrondelijke charme niet kon verhullen dat de show wat aan de flauwe kant was. Dat had wel deels te maken met de geluidsmix en voornamelijk misplaatste backing tracks. Jammer.
Maar slecht? Absoluut niet. Del Rey was zelfs meer dan ooit zichzelf. Van ons mag je gerust een van de non-believers zijn die denken dat haar persona een zekere marketingtruc inhoudt. Wij zagen echter een Lana Del Rey die duidelijk haar richting heeft gevonden en daar vooral ook van geniet. En ja, ze is nu eenmaal behoorlijk theatraal. Dat weet je van haar repertoire, dus waarom zou ze dat niet verder doortrekken naar haar shows? Zoals de twee danseressen die bloemen uitdelen of doen alsof ze paparazzi-shots maken tijdens ‘High by the beach’ of hier en daar wat overdreven sexy moves neerzetten? Degoutant, maar ook plezant.
Lana Del Rey glijdt over het podium als een langzame, manke hyena en nestelt zich hier en daar eens op een piano of strandstoel, schijnbaar klaar om een dutje te doen. Maar het is wel zwoel. Dat ze op een bebloemde schommel kroop tijdens ‘Video games’ vonden wij heerlijk. Want bovenal kreeg het publiek exact de Lana die ze voor ogen hadden. Los van de vele schoonheidsfoutjes, blijft de ervaring van een Del Rey-optreden wel degelijk het belangrijkste. Alsof jij niet graag op de voorste rij geknuffeld wil worden door de artiest die je ’s avonds helpt (huilend) in slaap te vallen. Daarop zeggen wij: soms is het echt wel oké om cliché te zijn.
Een prima passage dus, al hadden we ze liever meer songs uit ‘Ultraviolence’ horen croonen. Of meer UMPFF horen leggen in topsongs zoals ‘West coast’ of ‘Summertime sadness’. En een medley van ‘Young and beautiful, ‘Get free’, ‘Change’ en ‘Black Beauty’ laat je toch ook liever onaangekondigd, als je je fans dan toch een extraatje wilt gunnen. Op een gegeven moment stelde ze zelf aan het publiek voor welk nummer het volgende zou moeten zijn, want “it’s karaoke night”. Die interactie met haar fans is fijn, maar misschien moet Del Rey meer moeite doen om een bewonderenswaardige performance neer te zetten, in plaats van zo bewonderd te willen worden.