Voor de derde maal sinds mensenheugenis herrijst Dr. Octagon, en dat met het langgerekte ‘Moosebumps: an exploration into modern day horripilation’. Een tijdlang leek het alsof dit alias van de Amerikaanse rapper Kool Keith voor eeuwig opgeborgen was, aangezien de vorige langspeler ‘The return of Dr. Octagon’ werd overschaduwd door een intern dispuut met het productieteam van CMH Records. Kool Keith besloot er in 2006 de brui aan te geven en het project kwam in handen van producer One-Watt Sun. Anno 2018 neemt de geestelijke vader van Dr. Octagon terug de teugels in handen met de hulp van DJ Qbert en Dan The Automator. Deze heropleving is eveneens hoorbaar in de underground producties, die inspelen op de troeven van het debuut uit 1996. Verwacht je aan nineties hiphop uit donkere kelderruimten, opgepept met turntablism en gave sampling, die openstaat voor moderne tintjes.

Kool Keith windt er geen doekjes om en toont in ‘Octagon Octagon’ dat hij de volledige controle over een van zijn vele aliassen terug heeft. Een geinige sample van een krantenjongen en een lijvige beat door Dan The Automator luiden de wedergeboorte in terwijl Dr. Octagon allerlei promomateriaal aanprijst, gaande van tampons tot garnalen. Al meteen wordt duidelijk dat de heibel van een decennium terug geen invloed heeft gehad op de humoristische lyrics.

Dat het drietal zijn groove niet verloren heeft, getuigt ‘Area 54’. Schreiende blazers en hoge toetsen introduceren een hiphopbeat die niet zou misstaan op hun debuut ‘Dr. Octagonecologyst’. Die old school-sfeer wordt eveneens in stand gehouden op ‘Bear witness IV’, een moderne herwerking van hun nummer ‘Bear witness’ uit 1996. Het scratchen van DJ Qbert is aanwezig in het leeuwendeel van de producties, al krijgt het bij die met een uitgesproken nineties vibe een prominente rol toegekend. Een extraatje dat je gratis en voor niets krijgt.

Wat ‘Moosebumps’ zo bijzonder maakt, is dat elke productie een eigen karakter heeft. Sinistere computerbliepjes in ‘Black hole sun’ bijvoorbeeld maken de vlugge spits nog daadkrachtiger. Verder schuwt producer Dan de rockdeunen geenszins: op ‘Karma sutra’ bijvoorbeeld neemt een geloopte metalriff het voortouw. Ook ‘Power of the world (s curls)’ doet dat in bedaarde vaart. ‘Flying waterbed’ daarentegen wordt omgeven door een dromerige en funky waas aan riffs. Dat de versmelting van deze klanken met hiphop en opflakkerende turntablism zo natuurlijk overkomt, mag je zeker niet vanzelfsprekend noemen.

‘Moosebumps’ is precies wat fans voor ogen hadden omtrent een nieuwe langspeler van Dr. Octagon. Het bengelt tussen het herkenbare geluid van de underground hiphopscene en de nodige nieuwigheden om het interessant te houden. De schandvlek van ‘The return of Dr. Octagon’ is bij deze dus gewist en Dr. Octagon is terug van nooit weggeweest.