The Weeknd kwam het poppodium op met bedeesde, schuifelende pasjes. De toen nog immens cameraschuwe Abel Tesfaye dropte in 2011 met ‘House of balloons’, ‘Thursday’ en ‘Echoes of silence’ in één jaar tijd drie mixtapes op het internet die een aardverschuiving teweegbrachten in de r&b-wereld. Kanye West en Kid Cudi bewezen zich eerder al als vaandeldragers van de moody shift in het genre, maar The Weeknd ging onder hun invloed nog een stapje verder. Hedonisme kreeg met Abels meeslepende stem over samples van Beach House, Cults en Cocteau Twins een mysterieuze en zwaarmoedige bijklank.

Tesfaye groeide snel uit tot een van de relevantste popsterren met albums die even uiteenlopend als langdradig waren. Bijna twee jaar na zijn laaste wapenfeit ‘Starboy’ staat daar dan opeens ‘My dear melancholy,’ te prijken op de homepagina van onze Spotify. Het eerste dat opvalt – naast de nogal melige titel – is de donkere cover waarin Abels gezicht maar half zichtbaar is.

Wanneer we op play drukten werd de reden achter die cover in de eerste halve minuut al duidelijk. “Falling for you was my mistake / I put you on top” luidt het in ‘Call out my name’. Het nummer is een brief gericht aan Selena Gomez, met wie hij tot voor kort een relatie had. Tesfaye croont zijn weg met gebroken hart in de hand doorheen trage drums, desolate pianotoetsen en een sample uit Nicolas Jaars ‘Killing time’, allemaal wijzend op sterke ’House of balloons’ vibes. Het lijkt alsof de toon is gezet en fans van het eerste uur zich kunnen klaarmaken voor een terugkeer naar weleer. Die vlieger gaat in wat volgt echter maar gedeeltelijk op.

De zangmelodieën en het desolate katergevoel dat zijn eerste mixtapes opriepen is nadrukkelijk aanwezig op ‘My dear melancholy,’, maar om volledig die sfeer te kunnen recreëren is de productie net iets te gepolijst en net iets te veel op de voorgrond. In dat opzicht ligt deze ep dan meer in lijn met debuutalbum ‘Kiss land’. Dat wil niet zeggen dat er helemaal niets nieuws onder de zon is. Het poppy ‘Wasted times’ wordt bediend van een lichte UK Garage-touch die op de ep een welkome afwisseling biedt doorheen de trage melancholie. De sirenes van Gesaffelstein op het anders schitterende ‘I was never there’ (die beatswitch!) en ‘Hurt you’ zorgen dan weer voor een minder passende, onhandige toevoeging.

Het wordt met deze ep trouwens duidelijk dat The Weeknd nooit een lyrisch wonder zal zijn. Hoe beklijvend zijn zang ook is, wanneer hij de woorden “This dick is still an option” of “I’ll come to put myself between your legs, not between your heart” met enige sérieux door zijn keelgat laat passeren, gaat dat toch telkens gepaard met gefrons en een dosis cringe van onze kant. Zijn “two red pills to take the blues away” in het lo-fi klinkende ‘Privilege’ redt het op dat vlak dan nog een beetje: Tesfaye is door een mini-hel gegaan en heeft eruit geleerd. Er rest enkel de vraag hoe oké het eigenlijk is om je doorheen zes nummers hunkerend op te stellen tegenover een oude liefde terwijl je jezelf wentelt in zelfmedelijden over een recente ex.

Niettemin toont The Weeknd met dit compacte project aan dat hij nog steeds op een overtuigende manier droefgeestige zanglijnen weet te produceren. Hoe fijn de glossy uitstapjes met Daft Punk, Lana Del Rey en Max Martin ook waren, en hoe egoïstisch het tegenover Tesfaye kan klinken: het doet ergens deugd om nog eens een glimp op te vangen van deze Weeknd, dan wel met enige productionele verfijning. Wie naar verrassingen zoekt op ‘My dear melancholy,’ loopt het gevaar om twintig minuten te verspillen. Wie anderzijds nog eens kort door een nieuwe bril wil terugblikken, is aan het juiste adres.