‘Akinetic’ is het derde album van In Tall Buildings, het eenmansproject van muzikale duizendpoot Eric Hall. Voor de gelegenheid werkte de Amerikaan samen met Brian Deck, die hem bijstond in de productie. Na ‘Driver’ uit 2015 maakt In Tall Buildings een album waarop de intensiteit van vorige platen wordt overstegen, zowel op muzikaal als op tekstueel vlak. Het resultaat? Een stevig staaltje doortastende electropop dat uitnodigt om weg te dromen.

De plaat opent met een rauwe gitaarklank die al snel wordt aangevuld met heldere pianoakkoorden. ‘Beginning to fade’ is een uiterst karaktervolle song. Met een speelse baslijn en zweverige synths voegt Hall er nog een extra interessante dimensie aan toe.

Dat deze creatieveling talent heeft voor timing, bewijst hij met het titelnummer en ‘Long way down’, die beginnen met donkere synth- en gitaarklanken. De refreinen laat hij helemaal openbloeien door er zachte, cleane pianoklanken op te gooien. De eigenheid van In Tall Buildings zit hem misschien nog het meeste in die heerlijke combinaties van elektronisch en akoestisch, die steeds op de juiste momenten worden ingezet en afgewisseld.

Helaas bevat de langspeler ook enkele minder charismatische worpen, zoals ‘Cascadia’ en ‘Siren song’. De eerste begint pakkend, al verandert er nauwelijks iets tussen begin- en eindnoot. Zelfs de gitaarsolo op het einde kan daar niets aan veranderen, wat het nummer langdradig en eentonig maakt. ‘Siren song’ vaart op een leuk ritme, maar ook hier wordt er iets te weinig variatie aangebracht. Zowel de instrumenten als de zang blijven constant hetzelfde. Best wel saai.

‘Curtain’ is een absoluut hoogtepunt. Het begint met lichte synthklanken en een drumbeat die eerst nogal cliché aanvoelt, die Hall verwerkt tot een prachtig nummer. In het refrein vullen lage synthklanken de achtergrond op en maakt de zanglijn het geheel extra catchy.  Doorheen het nummer wordt aan de dynamiek gebouwd doordat er steeds meer klankjes bijkomen. Uiteindelijk barst het geheel uit in een synthsolo die door hart en ziel gaat, subtiel maar toch pakkend.

Op ‘Akinetic’ neemt Hall ons mee op een reis door persoonlijke, melancholische reflecties over liefde, verlies en communicatie. Dat brengt hij in de vorm van heerlijk dromerige synthpop die hij meestal blijft heruitvinden zodat het niet saai wordt – op een paar uitzonderingen na dan.