Pianos Become The Teeth bouwt nu al enkele jaren een sterke reputatie op in het post-hardcoremileu. In 2011 brachten ze met ‘The lack long after’ een hartverscheurend conceptalbum uit over de vader van zanger Kyle Durfey die stierf na een slepende ziekte. De emotionele impact werd op deze plaat bereikt door het gebruik van vele screamo-invloeden, zowel in de furieuze punksound als in de schreeuwerige vocals. Op opvolger ‘Keep you’ sloegen de Amerikanen echter een andere muzikale richting in. De screams werden achterwege gelaten en qua songwriting werd er voor een rustigere aanpak gekozen. De groep begon nummers te schrijven die zich op een subtielere manier onder je huid nestelden in plaats van de direct wijze waarmee het oudere materiaal insloeg. Op hun nieuwe album ‘Wait for love’ werkt Pianos Become The Teeth deze nieuwe aanpak nog radicaler uit.

Aanvankelijk lijkt dit geen slechte zaak te zijn. Opener ‘Fake lighting’ bevat meteen de melancholische sfeer die we van de band gewend zijn. Een rommelende drumlijn wordt tegenover introspectieve gitaarlijnen geplaatst en met behulp van Durfeys emotionele zangmelodieën wordt er een aangrijpend geheel gecreëerd. Het probleem is dat meer dan de helft van de daaropvolgende songs exact dezelfde formule lijken te volgen, en na een tijdje gaat het contrast tussen de harde percussie en de zachte melodieën gewoon vervelen en zo worden nummers als ‘Bitter red’ en ‘Dry spells’ al snel onderling inwisselbaar. Het laatste nummer ‘Blue’ sluit de plaat af met een domper van jewelste. Het klinkt alsof er langzaam ergens naar opgebouwd wordt, maar uiteindelijk komt er helemaal geen climax en voelen we ons vooral bekocht. Het album poogt een emotionele ervaring te bieden, maar door het gebrek aan variatie voelen we voornamelijk onverschilligheid en dat is nefast voor dit soort muziek.

Gelukkig hebben we niet enkel negatieve dingen te melden over deze ‘Wait for love’. Zo is ‘Bay of dreams’ halverwege de tracklist een rustig tussenstuk dat wel weet te raken. De tergend trage piano en atmosferische drones wekken een dromerig klankenpallet op dat er wel in slaagt iets in ons teweeg te brengen tussen de monotonie. De tweede helft is ook iets boeiender dan de eerste, met dank aan ‘Bloody sweet’ en ‘Love on repeat’. Hier durft de band de gaspedaal wat dieper in te trappen en daarmee lijken ze hun vermogen om boeiende songs te schrijven ook enigszins terug te vinden. Toch krijgen we hier weer een dubbel gevoel, want we krijgen de indruk dat ze nog net iets sterker over zouden komen met de vocale stijl vanop ‘The lack long after’, een gevoel dat we niet kregen bij de betere nummers vanop ‘Keep you’.

Met ‘Wait for love’ stelt Pianos Become The Teeth enigszins teleur. Het album wordt uiteindelijk de das om gedaan door een gebrek aan boeiende, gevarieerde songwriting waardoor de emotionele lading z’n doel vaak mist. We willen de band nog niet voorgoed aan de kant schuiven, want op de vorige worpen bewees de groep wel degelijk getalenteerd te zijn, maar bij hun volgende poging zullen ze iets minder op automatische piloot moeten spelen.