Na een wirwar aan samenwerkingen onder verschillende pseudoniemen verscheen dit najaar ‘Mourn’, het eerste album dat Corbin Smidzik onder zijn eigen naam uitbracht. De negentienjarige Amerikaan brak in 2014 door met ‘Without you’, dat hij als deel van zijn tweede mixtape ‘Black silk’ onder de naam Lil Spook op de wereld zette. Bekend werd Smidzik als Spooky Black, deel van hiphop-/ r&b-collectief Thestand4rd (met Allan Kingdom, Psymun en Bobby Rap). ‘Mourn’ verscheen bij Shlomo’s label WeDitIt. De invloed van de producer, een gevestigde waarde binnen de cloud rap en elektronica, is dan ook niet ver te zoeken. Op zijn debuut sleuren Corbins donderwolken zich in de vorm van door r&b beïnvloede electro en raplines je op je blote knieën over nat asfalt. De lekkere geur krijg je er wel bij.
De ruwheid van Corbins stem doet ons aan Archy Marchall doet denken, al gaat de Amerikaan een andere kant op dan koning Krule. Hij waagt zich met zijn houterige stem, strakke drumritmes en minimalistische synths op het gladde pad van de romantiek: “I’m on ice” (‘ICE BOY’). Daar komt hij niet ongehavend uit, al heeft hij geen spijt want “At least I tried”. Dit wordt meteen de vaste formule van de plaat. Corbin brengt je bij avondval alleen op een eindeloze autostrade en stort in pijpenstelen zijn liefdessmarten op je neer. ‘Giving up’ en ‘Revenge song’ zijn de donkerste nummers en scheuren je ziel open met teksten als “Make this city burn” en “Lying is all we have”, en een zware intro bij ‘Giving up’. ‘Revenge song’ toont de zanger op z’n rauwst, wat geen plaats meer laat voor dromerige synths: deze vervagen naar de achtergrond en benadrukken zo de inwendige onweren van de artiest.
In de tweede helft van het album slaat de rapper een ietwat andere, echter even grauwe afrit in. In een neerwaartse spiraal van pianomotieven is twijfel een constante (“Are these feelings mutual” in ‘All out’). Ook al duiken er soms conclusies (“Won’t be anywhere but at your side” in ‘All out’) en vleugjes hoop op (“You can make this house our heaven”, ‘Hunker down’), telkens opnieuw worden die door onzekerheid neergebliksemd. Een uitweg lijkt er niet te zijn: ‘Dragged’ sluit de plaat af met een breekbare outro en eindigt op die manier met dezelfde koude fragiliteit die we hoorden in de opener.
Corbin mixt op ‘Mourn’ op een ingenieuze wijze zwevende electronica met hiphop-omzwervingen die naadloos in elkaar overgaan en in elk nummer voor variatie zorgen. Hoewel hij zo telkens opnieuw een minireisje maakt van donkere r&b tot droeve hiphop, zit er in het album zelf niet al te veel afwisseling. Smidzik leidt ons rond in de donkere krochten van zijn hart en het klinkt daar goed. In het eerste nummer zingt hij “Couldn’t keep these feelings tucked inside” en we kunnen alleen maar dankbaar zijn dat hij die gevoelens met ons wil delen.
