“De zanger is zijn lied,” wist Hugo Claus ooit te zeggen. Op Alex Cameron had de man natuurlijk nooit gerekend. Terwijl de Australiër op ‘Jumping the shark’ al grijze has-beens en marginalen vertolkte, stond hij zelf amper aan het begin van zijn carrière. Vier jaar later gaat Camerons voorkeur nog steeds uit naar de vreemdsten der snuiters, ook al voorziet hij ze nu van een heel ander type soundtrack. ‘Forced witness’ is geen verzameling kille crooners meer, maar een album snokvol energieke, naar Springsteen knipogende jock rock.

‘Candy May’ heeft zich op menig concert reeds bewezen als opener en vervult op plaat uitstekend diezelfde rol. De even herkenbare als tragikomische relatieschets laat de Alex Cameron horen waarvan we nooit wisten dat we hem wilden. Cameron maakt gebruik van zijn volledige stem, zijn volledige band en vermoedelijk zijn volledige kennis van Bob Dylans ‘Infidels’. Acrobatisch balancerend op de rand van satire en kitsch, komt ‘Forced witness’ vervolgens snel tot haar bescheiden hoogtepunt: een duet met de immer impressionante Angel Olsen. Zij slaagt erin om het nummer (‘Stranger’s kiss’) zo toe te eigenen dat het bijna een b-kantje van ‘My woman’ lijkt. En dat is een behoorlijk compliment voor beide partijen.

Na het oprechte ‘Stranger’s kiss’ worden de teksten stilaan lelijker, wat nog zo geen probleem zou zijn geweest mocht ook niet de muziek een deuk ervaren. ‘True lies’, een song over onverbiddelijke internetliefde (“even if she’s some Nigerian guy”), is toegegeven best entertainend—zelfs sympathiserend. Wanneer er in dezelfde toon echter een man aan het woord wordt gelaten die als ‘Stufmuffin96’ minderjarige meisjes benadert, dan verderft dat toch een klein beetje de pret. Aangezien de volgende nummers muzikaal weinig te bieden hebben, raden we aan om gewoon ‘Brief interviews with hideous men’ te lezen.

Er is gelukkig een laatste uitzondering op de regel; een reddende engel genaamd ‘Marlon Brando’. De absurde kloof tussen de zonnige melodieën en macho-uitspattingen (“You tell that little faggot call me faggot one more time”) is voldoende om de hele tweede helft te vergeven. Bovendien moet je Alex Cameron uiteraard niet serieus nemen. ‘Forced witness’ bestaat voor een groot stuk uit kritiek en parodie. Het resultaat is echter dat je Alex Cameron nog moeilijk serieus kunt nemen. Dat is een bijzonder spijtige zaak, want in tegenstelling tot veel van zijn collega’s heeft hij naast zijn grappen écht iets te zeggen.

Alex Cameron staat op 27 november in de Botanique. Info en tickets vind je hier.