De allesbehalve ideale schoonzoon van de hiphop is terug met zijn vijfde kind ‘Flower boy’ en die bevalling was geen lachertje. De volledige werktitel ‘Scum fuck flower boy’ werd voor de goede orde wat ingekort, en Bruno Mars en co houden waarschijnlijk weer hun hart vast. Zoals altijd spuwt hij weer zijn gal uit over nagenoeg alles en iedereen. Deze keer laat hij echter meer dan enkel het achterste van zijn tong zien, en probeert hij oprecht te vertellen wat er op zijn lever ligt.

Terwijl iedereen doordramt over het feit of hij uit de kast komt op zijn nieuw album of niet, vinden wij dat er meer aan de hand is dan dat. Eerst en vooral: in hoeverre kunnen we Tyler serieus nemen? De helft van de tijd lijkt hij te grappen en te grollen, en als we al zijn vrouwonvriendelijke teksten vol moord en verkrachtingen geloven, dan zou hij al lang achter de tralies zitten. Het zou best kunnen dat die coming out waar is (“I’ve been kissing boys scince 2004” in ‘I ain’t got time’). Bovendien flirtte hij in het verleden al uitvoerig met dit thema. Toegegeven: het zou een geniale comeback zijn nadat hij verbannen werd uit het Verenigde Koninkrijk door zijn homofobe teksten met het eindeloze gebruik van “faggot“. Het zou bovendien de eerste rapper zijn die zichzelf out door middel van een album, wat kan tellen als sterk statement. Zijn ware geaardheid laten we verder in het midden, want dat verandert niets aan de kwaliteit van dit album. Wat ons wel boeit zijn andere signalen die doen blijken dat hij kampt met een identiteitscrisis die heel wat leeftijdsgenoten niet vreemd is. 

Dualiteit is een thema waarmee Tyler graag speelt en dat komt op deze plaat volledig tot uiting. Het contrast tussen hevige, uitbundige nummers afgewisseld met donkere, introverte nummers is prominent aanwezig. Tyler is doorgaans een tikkeltje gestoord en speelt dat ook uit, al belandt de waanzin op ‘Flower boy’ vaker op de achtergrond. Angst, hopeloosheid en droevige stemmingen zijn veel prominenter aanwezig, net zoals het thema van isolatie. Tyler voelt zich alleen in deze drukke wereld en durft zich niet aan hechte (vriendschaps)relaties te wagen. Vervolgens rapt hij opnieuw over zijn snelle, flamboyante auto’s waarmee hij misschien zichzelf wil beschermen, als een masker. “These items filling the void”, zingt hij immers in ‘911/Mr. Lonely’. In ‘November’ en ‘Glitter’ zoekt hij tevergeefs naar duurzame liefde, maar krijgt telkens het deksel op de neus.

Een andere dualiteit die we opmerken, is de afwisseling van hedendaagse hiphop en oldschool-vibes. Tyler snoept van beide hiphopscholen en komt ermee weg. Een van die nieuwe, trap-achtige nummers is ‘Who dat boy’ dat tevens vorige week al op 87 stond in de Billboard-lijsten. De intro van het nummer doet denken aan de “here’s Johnny”-scène uit The shining’, want Tyler valt zonder pardon je kamer binnen met een vettige bas die ontaardt in een zwaar en pocherig hiphopnummer zoals er dit jaar wel al meer gemaakt zijn. Helemaal anders gaat het er aan toe in ‘911/Mr. lonely’ en ‘Boredom’ waar hij minder zelfzeker overkomt. Door het muzikaal wat lichter aan te pakken, blijft de zwaarmoedigheid wel draaglijk.

Net zoals elk album dat Tyler op de wereld brengt, ben je na de veertien nummers mentaal uitgeput door zijn erg aanwezige, expressieve passages in zijn songs. ‘Flower boy’ is dan misschien niet even intrigerend als zijn solodebuut ‘Goblin’, het blijft een boeiende luisterervaring. Al is het maar omdat we allemaal wel eens troost uit herkenning putten en Tyler muzikaal allerlei dingen uitprobeert. Af en toe wordt er een subtiele knipoog gegeven naar de ‘Black lives matter’-beweging. Hij ijvert om gehoord te worden, en in de video van ‘Who dat boy’ laat hij A$AP Rocky’s gezicht operatief veranderen naar een blanke variant. 

Natuurlijk zijn er zaken die we liever negeren. ‘Droppin’ seeds’ is eigenlijk een interlude van Lil Wayne en valt uit de toon. Gelukkig zijn er nummers zoals ‘I ain’t got time’ die veel goed maken. De intro is gesampled van Deee-Cite’s ‘Groove is in the heart’ en belooft een naar Tylers normen up-tempo en vrolijk nummer te zijn. Het is verdacht dansbaar en je krijgt er een energieboost van, waardoor het hopelijk ook live z’n opwachting zal maken. Afsluiter ‘Enjoy right now, today’ is Tylers’ eigenwijze, instrumentale versie van YOLO, en hier bewijst hij zich nogmaals als getalenteerde producer en goochelaar van hedendaagse hiphopgeluiden.

Tyler, The Creator is een manuusje van alles: rappen, producen, grafisch design… Hij kan het allemaal en laat zich rijkelijk inspireren door verschillende disciplines. Invloeden van r&b, trap, soul en funk zijn rijkelijk aanwezig, al zijn ze minder overdadig aanwezig dan op zijn vorige album ‘Cherry bomb’. We vinden samenhang terug op ‘Flower boy’, en hopelijk krijgt Tyler zelf ook z’n leven weer op de rails. Wij volgen alvast zijn spoor.