Dat ze een straffe zangeres is, bewees ze twee jaar geleden al met haar debuut ‘We slept at last’. Dat Marika Hackman behalve feeëriek getokkel à la Joni Mitchell ook een muzikale vuist kan maken zoals PJ Harvey, wordt duidelijk op ‘I’m not your man’.

Die titel, samen met vooruitgeschoven single en albumopener ‘Boyfriend’, mag je gerust als statement zien. Hackman schuift alle twijfel of subtiliteit met een goed gemikte riff aan de kant en profileert zich als een vrouw die geen ballen moet hebben of broek moet dragen om gehoord te worden. Het is echter niet zo dat haar seksualiteit alle aandacht opslorpt – verre van zelfs. Wel etaleert ze zelfzekerheid en cool die hopelijk afstraalt op wie minder zeker door het leven te gaan – eenzelfde tactiek die haar goede vriendin / ex-bandmaatje / fotomodel Cara Delevingne met succes toepast.

“I’m a supreme mad-queen mad-locked-maniac” omschrijft ze zichzelf in afsluiter ‘Majesty’, en datzelfde zelfvertrouwen is overvloedig aanwezig. Het spat van het rockende ‘Time’s been reckless’ en sijpelt door in de rijkelijker gearrangeerde nummers zoals ‘AM’. Dat ze kan buigen op de vier muzikantes van The Big Moon als begeleidingsband en vaste Alt-J producer Charlie Andrew, helpt natuurlijk ook om een potiger geluid neer te zetten nadat ze met haar debuut in de rol van frêle folkmeisje gekneld zat.

Zijn het dan enkel gierende gitaren die de bovenhand halen? Van de vijftien (!) nummers vinken we er met wat goede wil vijf aan die de decibelmeter de hoogte in doen gaan. Op het grootste deel van de plaat toont Hackman zich wederom van haar introspectieve kant, met hier en daar een welkome kwinkslag. Met succes, al had de lijvige tracklist hier en daar wat korter gesnoeid mogen worden. Vooral het slot van de plaat mist een opstootje om ons bij de les te houden. Elders heeft ze aan goed geplaatst gefluister (‘Gina’s world’) of aanstekelijke melancholie (‘Eastbound train’) genoeg om ons aan haar lippen te kluisteren.

Marika Hackman toont op ‘I’m not your man’ meer in haar mars te hebben dan ingetogen folkliedjes. Dat ze in haar ijver vergeten is om de mindere passages te schrappen, bestempelen we graag als een luxeprobleem voor ons. Belangrijker is echter haar nieuw aangemeten persona. Zelfs rolmodellen kunnen een slechte dag hebben of zich minder voelen. Het maakt hen er niet minder bewonderenswaardig om.