Hij is nog altijd maar 24 jaar, en toch bracht Alex Giannascoli reeds zes albums uit. Vroeger deed hij dat onder artiestennaam Alex G, nu is die naam in (Sandy) Alex G veranderd – om verwarring met de gelijknamige Youtube-sensatie, die wij overigens ook enkel kennen van accidentele luisterbeurten via Youtube en Spotify – te vermijden.

Sinds doorbraakalbum ‘DSU’ uit 2014 behoort Giannascoli tot de meest geliefde indie singer-songwriters van het moment. Hij is het toonbeeld van een nieuwe generatie die indierockliedjes op de slaapkamer schrijft, ze vervolgens op Bandcamp gooit en zo een online-aanhang verzamelt. Zijn simpele akkoorden, ietwat zeurderige stem en ongecompliceerde maar enigmatische teksten bezorgden de uit Philadelphia afkomstige zanger een eigen muzikale identiteit. Ook van wat stemvervorming, ruis en gestommel op de achtergrond is (Sandy) Alex G doorgaans niet vies. Dat alles resulteerde meermaals in uitzonderlijk knappe nummers die in een ideale(re) wereld makkelijk hun weg naar de radio zouden vinden.

De eerste noten van albumopener ‘Poison Root’ klinken als een opvallende stijlbreuk. Nooit eerder kreeg americana zo’n grote rol toebedeeld in de muziek van Giannascoli. Hetzelfde geluid horen we op het bloedmooie, Pinegrove-achtige ‘Bobby’, dat niet enkel een hoogtepunt is op dit album maar zo bij je lijstje van mooiste Alex G nummers mag. Wat echter wel herkenbaar is in dit nummer is een gevoeligheid (“Bobby’s just a friend of mine / He’s on his back / I’m on his mind”) die ook prominent aanwezig was in het gros van zijn ouder werk.

Aan de andere kant van het geluidspectrum, weliswaar nog steeds op hetzelfde album, vinden we het nummer ‘Brick’. Ook hier horen we weer een stijlbreuk in vergelijking met Alex’ eerder werk, zij het op een heel andere manier. Het liedje doet wat denken aan industriële hiphop in de stijl van Death Grips maar dan met sterke gitaarinvloeden en noise-elementen. Toch past het nummer netjes in het geheel doordat het vooraf wordt gegaan (‘Horse’) en gevolgd (‘Sportstar’) door liedjes die netjes de overgang maken van brute naar zachte (Sandy) Alex G.

Behalve de nieuwe artiestennaam en de bescheiden stijlbreukjes vormt ‘Rocket’ allesbehalve een keerpunt in het oeuvre van Giannascoli. Zoals verwacht klinkt ‘Rocket’ net zoals eerder werk. Overtuigen doet het album daardoor een pak minder dan het vernieuwende ‘DSU’ of ‘Trick’ (oorspronkelijk uit 2012 maar in 2015 opnieuw uitgebracht op Lucky Number, Alex’ vorige label). Tijdens het beluisteren van ‘Rocket’ overvalt het gevoel ons wel vaker – op een niet zo aangename manier – het allemaal al een keer eerder te hebben gehoord. Deze plaat telt een paar nummers (‘Poison root’, ‘County’, ‘Alina’) die binnen de discografie van Alex G eigenlijk helemaal niet zo interessant meer zijn en behoorlijk afgezaagd klinken. Het maakt daarom de muziek niet slechter doch wel een pak minder spannend. Al valt het niet moeilijk voor te stellen dat iemand die nog nooit iets eerder hoorde van de muzikant – evengoed als zij die dat wel deden – er helemaal anders over denkt.

‘Rocket’ is nog steeds een meer dan degelijk album. ‘Bobby’ en ‘Powerful man’ zijn prachtig, ‘Witch’ en ‘Sportstar’ interessant en nummers als ‘Proud’ en ‘Big fish’ klassieke Alex G-hitjes. Zoals eerder vermeld haalt de voorspelbaarheid steeds meer de bovenhand en laat de muzikale slijt zich steeds meer onthullen. Het weekt minder los, maar het is nog steeds allesbehalve slecht.

(Sandy) Alex G speelt op 30 oktober in de Witloofbar van de Botanique (info & tickets).