Onze schrijvers Matthias Desmet, Daan Leber en Thomas Konings geven hun mening over een van de meest opmerkelijke nummers van het jaar: ‘Slide’, een samenwerking van Calvin Harris, Frank Ocean en Migos. Lees hieronder wat ons drietal te zeggen had over dit opmerkelijke trio.
Matthias: Een gewaardeerd en geprezen r&b-artiest zijn. Om de zoveel jaar een bejubeld meesterwerk droppen. Dat moet heerlijk zijn. Wat kan daar tegen op? Antwoord: een rinkelende kassa. Niets dus dat handiger is dan, na het inblikken van het zoveelste meesterwerk, de handen in elkaar slaan met een “commerciële” artiest. Kassa, kassa! Dus nu weet je weer waarom Kendrick Lamar de raps verzorgde op dat onding van Maroon 5. Nu weet je ook waarom Frank Ocean en Migos featuring Calvin Harris heden ten dage een feit is. Hoewel, ‘Slide’ is niet uitgedraaid op een cashen-en-wegwezen-prul. Het nummer flowt lekker weg. Het zal ongetwijfeld lekker voorbij rollen op onze fm-band. Maar in de discografieën van zowel Migos als Frank Ocean blijft dit de flauwste eend in de bijt. Die gimmick met die hoge stemmetjes, is dat nu nog niet passé? Dus heren, nu de cheque is geïnd, ga die studio in en blik weer parels in a.u.b. – 2,5/5
Thomas: Voor ik mijn oordeel over ‘Slide’ geef, wil ik graag toch nog twee dingen vermelden. Ten eerste denk ik niet dat Calvin Harris de baarlijke edm-duivel is. Zijn poppy electronica heeft binnen de overwegend irritante Tomorrowland-scene altijd vrij eigen en relatief stijlvol geklonken dankzij nummers die zich makkelijk onderscheiden van gelijkaardige geluiden en daarvoor minder flitsende brostep of tropical house nodig hebben. ‘s Mans samenwerkingen met Rihanna zijn zelfs tamelijk spectaculair. Ten tweede mag het niet per se verbazen dat Frank Ocean zich in mainstream popmuziek smijt: hij heeft een verleden als songschrijver voor commerciële artiesten en dweepte op ‘Nostalgia, ultra’ opzichtig met pop.
Daarnaast wil ik nog even dieper ingaan op de bizarre combo van Frank Ocean en Migos: laatstgenoemde drietal liet zich onlangs tamelijk homofoob uit over Makonnen (en zag zich daarna logischerwijze verplicht om zich excuseren – het kwaad was echter al geschied) en mag hier aan de zijde rappen van queersymbool Frank Ocean. Waar ik denk dat luisteren naar Migos een homofobe cultuur in stand houdt (je zal ook geen ‘Culture’-review vinden op onze site), maak ik voor ‘Slide’ graag een uitzondering op deze regel: ‘t is het bewijs dat LGBTQ-artiesten ondanks de barrières toch hun weg naar de top kunnen vinden.
Nu goed, het nummer op zich heeft eigenlijk veel minder analyse nodig. ‘Slide’ is ondanks z’n edm-producer, meme-rappers en levende legende gek genoeg een vrij standaard, onopvallend liedje. Je krijgt de indruk dat iedereen zich heeft proberen aan Oceans aanwezigheid: de beat blijft teruggetrokken – gek toch voor een song die op naam komt van Calvin Harris? – en Migos worden vooral als achtergrondversiering ingezet. Daardoor dreigt de song een beetje noch vis noch vlees te worden, ergens tussen de emotionele, slimme pop van Breaux en de uitzinnigheid van de rest. Gelukkig is er Franks talent om dat op te vangen met gevoelige vocals, de befaamde stemvervormer en een fijn funky pianodeuntje. Ere wie ere toekomt: de manier waarop de Schotse producer hier subtiel tropische house inzet en combineert met echt classy en ontspannen pop doet ook deugd in een landschap vol eenvormige post-‘What do you mean?’-rommel. Of dit nu de song van de zomer wordt? De kans zit er dik in en om eerlijk te zijn, ik zeg er geen nee tegen. – 3,75/5
Daan: Hoe meer Frank Ocean op deze aardkloot, hoe liever. Dit motto zette me zelfs over mijn afkeer van Calvin Harris (en streamingdiensten) om toch naar ‘Slide’ te luisteren. Op papier lijkt de combinatie van Frank en Migos nog ergens te begrijpen, maar dat Calvin Harris de katalysator van dit geheel is, kan ik nog steeds niet helemaal vatten. Mijn initiële verbazing verdween echter al snel. Frank doet wat ie goed kan (heel smooth zingen), maar ook die gepitchte stem vanop ‘Nikes’ komt terug. Migos tonen dan weer hoe veelzijdig hun flow wel is. Toch is het nummer niet zo’n onverdeeld succes: Calvin Harris heeft voor ‘Slide’ wel een vette bas (zo’n instrument, niet een harde doef) in het nummer verwerkt, maar pakt uit met een instrumental die klinkt als verwaterde Daft Punk. Het is wel catchy, maar ook weinig memorabel. Het beste bewijs? Tijdens het schrijven van dit stukje tekst heb ik de song meerdere malen moeten opzetten omdat ie het ene oor in, het andere uit ging. Als alle radiozenders, streamingdiensten en wat nog allemaal dit nummer pushen, zie ik dit uitgroeien tot een betere Overpoortsong, in het andere geval zal iedereen snel vergeten zijn dat dit ooit uitgekomen is. – 2,5/5