Met een te korte snit toon je dat je kapper werk geleverd heeft; met een te kort album toon je als artiest net het tegenovergestelde. Vijf jaar werkten Connan Mockasin en Sam Dust (LA Priest, Late Of The Pier) samen aan een album, en wie vertrouwd was met de solo-output van beide heren zette bij het uitlekken van eerste single ‘Lying has to stop’ meteen z’n geld op deze ‘Soft hair’. Dit zou eindejaarslijstjesmateriaal worden, ongeacht wat het najaar verder nog in petto had.
Niet dus. Op ‘Soft hair’ weten de twee boeiende muzikanten elkaars kwaliteiten slechts zelden te versterken. De stuiterende en funky ritmes van Dust verwelkomen je nochtans in ‘Relaxed lizard’, en Mockasins zang slentert nonchalant je gehoorkanaal binnen. Dit is welkome wittemansfunk in een Prince-loze wereld, muziek die zelfs bij huisvrouwen met een kortpittig kapsel de weggelazerde nekharen doet kriebelen. Dat enthousiasme neemt al af tijdens ‘Jealous lies’, dat op een langgerekt, weinig origineel bliepjesritme borduurt.
Na een kort intermezzo denken we eventjes dat we Dan Snaith van Caribou in onze hoofdtelefoon horen. ‘t Is echter wederom Sam Dust die de vocals van ‘A goood sign’ op zich neemt, ondersteund door onderkoelde synths die aan xanax-slikkende Com Truise en Kavinsky doen denken. Ideale soundtrack om in het holst van de nacht mee door tl-verlichte stadstunnels te rijden, dat wel.
Daarna volgt het ontegensprekelijke hoogtepunt van het album. ‘Lying is to stop’ is een aanstekelijke pastiche, waarin beide frontmannen zich voor het eerst en het laatst evenwaardig laten gelden. De bijhorende clip maakt het alleen nog maar heerlijker, alsof ze een Flight Of The Conchords-imitatie van zichzelf neerzetten met al die glitter en plateauzolen. Op ‘In love’ schuurt Dust dicht aan bij zijn onvolprezen werk als Late Of The Pier, waarmee hij een van de beste albums uit de new rave-nasleep maakte dat zich kon meten met het beste van Justice, Klaxons en Soulwax. Ook hier ligt het tempo vrij traag, en een saxofoon in de verte maakt het nummer alleen nog maar extra silky smooth.
Nerveuze gitaarakkoorden en een repetitieve zanglijn van Mockasin laten vervolgens het album uitbollen. De instrumentale afsluiter voelt bijgevolg extra overbodig aan. We blijven op onze honger zitten, en de grootste bedenking blijft dat hier misschien wel een goeie ep had ingezeten om ons nieuwsgierig te maken naar een langspeler. Als album valt ‘Soft hair’ helaas te kort en pitloos uit.
Album verdeeld door V2 Records.
