De La Soul heeft sinds eind jaren tachtig al een heel mooi parcours afgelegd. Ze braken door met ‘Me, myself and I’ en het bijhorende album ‘3 feet high and rising’, dat hen prompt het label hippiehiphoppers opleverde. Opvolger ‘De La Soul is dead’ was dan ook een statement waarmee ze die vakjesmentaliteit bij publiek en pers van zich wilden afschudden. Het leverde hen bovendien de hit op die vandaag nog het vaakst op de radio te horen is: ‘A roller skating jam named “Saturdays” ‘. In die beginjaren stonden ze op Torhout/Werchter en ontkwamen ze niet aan de kwaal van veel hiphopartiesten uit die periode: live een geluidsbrei van samples en raps die de genialiteit van de platen ferm onderbelicht liet. Meer dan vijfentwintig jaar en een onafgewerkte trilogie (‘Art official intelligence’) later is er ‘And the anonymous nobody’.
De tijden zijn inmiddels danig veranderd: hiphop heeft, na enkele metamorfoses die onder meer de gangsta rap zieltogend zoniet fataal werd, zijn rechtmatige plaats opgeëist. Geweld is nog steeds een issue maar dan wel vanuit de slachtofferrol en muzikaal wordt uit meerdere vaatjes getapt ter inspiratie en bij het zoeken naar dragende samples. Kanye West en Kendrick Lamar zijn erin geslaagd bovenaan eindejaarslijstjes te verschijnen en enkel conservatieve muziekpuristen weigeren de vernieuwende wind te erkennen. De vraag is wat je dan als groep die al zo lang meedraait, nog te bieden hebt. Moet je teruggrijpen naar de/je roots of moet je net meespringen op de steeds voortdenderende trein der vernieuwing en jezelf heruitvinden zoals U2 ooit deed op ‘Achtung baby’ of Radiohead op ‘Kid A’?
Het raptrio uit New York kiest er eens te meer voor de eigen weg te bewandelen terwijl ze zowel voor- als achteruit kijken. De intro doet heel sterk denken aan de skits die hun eerste platen opfleurden, zij het meer uitgewerkt, en ‘Royalty capes’ klinkt zo old skool dat we onze Adidas tennissloefen met drie strepen gingen zoeken. Ook ‘Pain’, waarop Snoop Dogg als gastmuzikant figureert, werpt de luisteraar enkele decennia terug in de tijd. Meteen hebben we ook een eerste hoogtepunt te pakken en opvallend is dat de gastbijdrage zich naadloos inpast in het nummer. Met zo’n opvallende naam in de credits van de song zou je verwachten dat die wat meer op het voorplan komt. Snoop bleef zelden zo bescheiden.
Meer abstracte hiphop zoals we die bij uitstek kennen van de Japanner DJ Krush overheerst ‘Property of Spitkicker.com’ en ‘TrainWreck’. ‘CBGBs’, vernoemd naar de beruchte rocktempel in New York, wordt passend vergezeld van rocksamples, met een tempo dat dendert alsof het op de hielen gezeten wordt door The Ramones en Patti Smith. ‘Lord intended’ vist nog nadrukkelijker in dezelfde vijver, al had subtiliteit deze song kunnen redden van de overbodigheid. Van alle gastmuzikanten weet David Byrne overigens nog het meest zijn stempel te drukken. Op ‘Snoopies’ lijkt het eerder alsof De La Soul op ZIJN plaat mag meespelen.
‘Sexy bitch’ en ‘Whoodeeni’ kunnen bogen op inventieve samples en met Damon Albarn in ‘Here in after’ werd een man binnengehaald die de rockkant van deze plaat wél ten goede integreert in het album. ‘Nosed up’ neemt een bad in de vroegste hiphop. ‘Exodus (Outro)’ hengelt iets te nadrukkelijk naar pop voor de gemiddelde luisteraar om te beklijven, ‘Drawn’ daarentegen verkent het muzikaal universum dat afgebakend wordt door Nils Frahm aan de ene kant en The XX aan de andere kant. Voorlopig puren de Amerikanen daar nog niet de parel uit die er ongetwijfeld in te vinden valt.
De aandachtige lezer heeft het al begrepen: ‘And the anonymous nobody’ is een veelzijdige plaat geworden. Dat is meteen ook haar zwakte. Bij de eerste beluistering kon ze absoluut niet overtuigen en klonk het allemaal te chaotisch. Gerichte luisterbeurten met een oplettend oor zijn nodig om de kwaliteit te erkennen. De samenhang heeft last van hetzelfde euvel als het hoofdpersonage in ‘The fly’: door een contaminatie (een vlieg in de film) is de materialisatie verstoord.
Voorlopig kan je in onze contreien enkel uitkijken naar een optreden van de band in Paradiso in Amsterdam (5/12, info en tickets), maar wie weet maakt het trio op hun website nog wel meer concertdata in de buurt bekend.
Album verdeeld door V2 Records.
