De Canadese punkers van White Lung hebben iedere twee jaar slechts een klein halfuurtje nodig om hun punt te maken, en net als voorgangers ‘Sorry’ en ‘Deep fantasy’ knalt ‘Paradise’ er op een verschroeiend hard tempo door. Voor deze band is een plaat enkel geslaagd als de luisteraar vanaf het eerste nummer naar de volumeknop grijpt, en dat is dit album niet anders

Dat laatste komt trouwens niet van ons, maar van onze perceptie van de mentaliteit binnen White Lung. Dit viertal heeft geen tijd voor nuance of excuses. De drums moeten ongenadig rammen, de gitaar- en baslijnen moeten door mekaar kronkelen alsof je ze nooit meer kan ontwarren, terwijl enkel de zang enige vorm van soelaas kan brengen. In tegenstelling tot andere hedendaagse groepen als Perfect Pussy, Pissed Jeans of Titus Andronicus schaamt White Lung-zangeres Mish Way zich er niet voor dat ze effectief kan zingen. Nadat ze haar stem om zeep had geholpen tijdens de tournee voor ‘Deep fantasy’, lijkt ze haar zanglijnen op deze nieuwe beter onder controle te hebben. De kracht is er echter nog steeds, zoals te merken valt aan schaamteloze meezingmomenten in ‘Dead weight’, ‘Below’ en ‘Kiss me when I bleed’.

Op ‘Paradise’ toont White Lung overigens dat de band niet uitsluitend meer kwade muziek maakt om zware onderwerpen aan te halen of een moshpit te openen. Dit viertal beseft dat een goede riff niet noodzakelijk een straf nummer maakt, en dat er door popmuziek beproefde structuren aan te pas mogen komen om een song sterker te maken. Minder geïnspireerde punkbands zouden zich verschuilen achter de punkattitude om deze songs half zo lang te laten duren, terwijl White Lung de rit van het songschrijven volledig uitzit en kijkt wat er zoal mogelijk is. Door de ruimte in de productie komt ieder instrument overigens ook beter tot zijn recht, waardoor de plaat een extra kracht krijgt, los van zijn inherente punkimpact. Beste voorbeeld daarvan is ‘Hungry’, waar de gitaar sprankelt terwijl de ritmesectie droog blijft donderen. Ze spelen al even niet meer in kraakpanden, en we nemen het hen absoluut niet kwalijk dat de platen met hun status meegroeien.

White Lung is professioneler geworden, terwijl de punkdrive en het agressieve pogopotentieel aanwezig blijven op ‘Paradise’. Dat wil niet zeggen dat dit muziek is voor kwade mensen, want je kan deze plaat net zo goed gebruiken om met de zon op je hoofd over een lege snelweg of – iets realistischer in ons land – pechstrook te vlammen. Ze zijn één van die zeldzame oprechte punkrockbands die ook werken wanneer het leven ons toelacht, zonder daarbij in Good Charlotte-taferelen te verzanden.

P.S.: Ga nu niet echt over de pechstrook rijden. Dat is illegaal.

P.P.S.: Good Charlotte. Echt waar, Pukkelpop?

Album verdeeld door Domino.

White Lung speelt binnenkort in Luik (La Zone, 01.06, info & tickets), Den Haag (Paard van Troje, 02.06, info & tickets), Amsterdam (Paradiso, 03.06, info & tickets) en Antwerpen (Trix, 05.06, info & tickets).