Zeven jaar na ‘There are no goodbyes’ meert Robin Proper-Sheppard dan toch opnieuw aan met een nieuw Sophia-album. Dat de man er in de tussentijd niet vrolijker of vernieuwender op is geworden, vormt overigens totaal geen bezwaar. Op ‘As we make our way (unknown harbours)’ staan wederom tien nummers die perfect werken in hun eenvoud, en die je vanaf de eerste keer meeslepen in de wereld van Proper-Sheppard.

Die wereld is er een waarin ontdekking hoog in het vaandel wordt gedragen. De in Amerika geboren songsmid heeft na omzwervingen in het Verenigd Koninkrijk een ersatzthuis gevonden in Brussel, al moet de titel van deze nieuwe plaat duidelijk maken dat Proper-Sheppard altijd onderweg is naar nieuwe, onbekende havens. Van de luisteraar wordt verwacht dat hij of zij zelf een persoonlijke reis onderneemt met de muziek van Sophia. Of je nu hunkert naar stormachtige golven (de geluidsmuur in ‘Resisting’), de zon (het klein beetje licht dat door ‘California’ breekt) of de weg zelf (het gezapige ‘The drifter’); er staat voor ieder wat wils op ‘As we make our way’.

Dat valt te wijten aan het feit dat Sophia een van die weinige bands is die met gemak een tijdloze sfeer kunnen oproepen. Hoewel ze onderling zeer verschillend klinken, dringt de vergelijking met groepen als The National en Elbow zich op. Net zoals deze bands weet Robin Proper-Sheppard hoe hij met de basisvorm van een song een maximale impact kan bereiken, en weet hij de verschillende instrumenten tot een geheel te smeden dat de nummers draagt. Niks mis met gitaarsolo’s, zangcapriolen of overmatige productie, maar ze zijn allemaal niet besteed aan Sophia. Geef deze man een gitaar en hij laat je niet meer los. Trouwens, net als die twee andere voorbeelden weet Proper-Sheppard perfect dat zijn talent exact daar ligt, en er is geen enkele reden om van dat geijkt recept af te wijken.

Dat wil dus zeggen dat ‘As we make our way’ als vanouds een echte luisterplaat is. Een waar de artiest veel tijd en persoonlijkheid in heeft gestoken, een die er staat als geheel, en een waarop de luisteraar zelf zijn favorieten kan bepalen. Voor ons zijn dat het overdonderende ‘Resisting’, waarin Proper-Sheppard The God Machine nog eens loslaat, het treurige wiegelied ‘Don’t ask’ en het voorzichtig optimistische duo ‘Blame’ en ‘California’. Daarna volgt afsluiter ‘It’s easy to be lonely’, dat ons middels een prachtige climax naar de repeatknop doet zoeken. Het is inderdaad makkelijk om te zwelgen in eenzaamheid, en laat Sophia op zulke momenten je metgezel zijn. Het ene moment duwt hij je verder de dieperik in, het andere laat hij wat licht doorschemeren.

Het is altijd raak op ‘As we make our way’, waardoor het album een mooie aanvulling is op het toch al indrukwekkende oeuvre van Robin Proper-Sheppard, en we zijn blij dat hij zonder moeite terug onze aandacht weet te grijpen. Laat ons de volgende keer geen zeven jaar wachten, Robin.

Album verdeeld door PIAS.

Sophia speelt vanavond met een gedeeltelijk Belgische band (Jesse Maes en Sander Verstraete van Hypochristmutreefuzz en Bert Vliegen van Astronaute & Teen Creeps) in de Botanique in Brussel (info & tickets).