Dierbare lezer van deze pagina’s, o immer plichtsbewuste bewaker van de goede smaak, mogen we jou een geheimpje toevertrouwen? Ja? Hier is het: de grote baas van Indiestyle heeft niet graag dat wij over het weer praten. Pas op, het is niet dat wij hem er zo regelmatig mee lastigvallen. We staan zeker niet elke dag voor zijn deur met de neerslaggegevens die we die ochtend afgelezen hebben op onze persoonlijke pluviometer. We zweren het, beste lezer, dat gebeurt maximaal één maal per week. En ’t is ook niet dat we zoveel kans hebben hem te waarschuwen wanneer de ozonwaarden overschreven zijn. De grote baas van Indiestyle is namelijk een mysterieus man, mensenschuwer dan een leprapatiënt met Asperger, en communiceert doorgaans enkel met ons via schimmige figuren met een Camorra-verleden die bruine enveloppen met cd’tjes of downloadcodes bij ons in de brievenbus rammen. Los daarvan vermoeden we dat die aversie voor weerpraatjes niet persoonlijk is. We nemen aan dat hij zoals elke normale mens de buienradar checkt vooraleer hij zich zonder anorak naar buiten begeeft. We hopen ook dat er geen trauma aan de grondslag ligt van dat verbod om over het weer te praten – dat hij als kind niet misbruikt is door Frank Deboosere of – god beware – Eddy De Mey.
Nee, de reden van die aversie dienen we elders te situeren. Over het weer praten in een muziekrecensie is namelijk te cliché, zo prent hij ons telkens met strenge stem in. Wij begrijpen dat wel. Je kan met gemak een iPod vullen met postmetalplaten die zogezegd donkerder klinken dan de winter in Hammerfest, springerige singles van okselfrisse popsnoepjes die de zomer inleiden en bebaarde folk-melancholici die de herfst met zich meebrengen. Te gemakkelijk. De laatste collega die het waagde, zit bij ons weten nog altijd in de goelag van Magadan, bezig aan het eerste van dertig jaar dwangarbeid. Maar, en we begrijpen dat we hier een enorm risico nemen, fuck dat! Yeasayer is in ons brein even hard gekoppeld aan de lente als een koppel fris geschoren meisjesbenen onder een zinnenprikkelend opwaaiend polkadotjurkje, buikpijn van een overdosis aardbeienijs en citroenvlinders die op je broek schijten. Dat is op hun vierde album niet verandert. Meer zelfs: ‘Amen & goodbye’ verstevigt de status van Yeasayer als een van de meest opwindende bands van de laatste tien jaar.
Wat ons betreft gaat Yeasayer op ‘Amen & goodbye’ slechts één keer harder uit de bocht dan Jonathan Legear in de buurt van een tankstation. Tijdens de intro van ‘Dead sea scrolls’ verwachten wij namelijk dat een vrolijke vrouwenstem ons elk moment gaat aanmanen om over te schakelen naar Spotify Premium. Zo’n enerverend nummer, dat kan enkel reclame zijn. Bovendien moeten we telkens we het horen spontaan aan papaja’s denken – qua mislukte product placement kan het tellen. Daarmee is echter al het negatieve gezegd, de rest van de plaat is er boenk op. ‘I am chemistry’ neemt je bijvoorbeeld mee op een ontdekkingstocht om Marco Polo tegen te zeggen: eerst overstuurde fluitjes, daarna geile kreetjes om vervolgens de ene laag dreunende synthesizers op de andere te plakken totdat een kinderkoor extatisch claimt dat je best niet klooit met oleanders. Top! “I’m digoxin from the foxglove plant / The last remaining VX from Anniston / (…) / It’s a gas, a sarin for high tea / A C4H10FO2P puts you on your knees / A sulphur dichloride with ethylene”, klinkt het in datzelfde nummer. Tegenwoordig heb je naast een verklarend woordenboek eveneens een doctoraat in de chemie en biologie nodig om de teksten van Yeasayer te begrijpen.
Op andere momenten lijkt Yeasayer op een exotische versie van Fleet Foxes, op een band die ergens in de mist repeteert met de meest gekke instrumenten en die naar believen in de fik steekt. Neem nu de lekker groovende basgitaar in ‘Half asleep’ en die sitarachtige solo die ons na bijna drie minuten even doen ronddwalen in een Arabische bazaar. De gekke klavecimbels en het Indisch gejengel zijn eveneens gebleven. ‘Prophecy gun’ klinkt dan weer zestig seconden lang als iets dat van The Knife had kunnen zijn, waarna de vocalen – immer meerstemmig en –lagig – en tenslotte de etnische fluitjes vanop hun debuut het overnemen. Opvallend: op dit en bijna alle andere nummers blijven die allemaal beheerst. Ook ‘Divine simulacrum’ of ‘Gershon’s whistle’ gaan nooit in overdrive. In plaats daarvan zijn ze perfect gebalanceerd, als een goeroe tijdens een meditatiesessie in een ashram. De mannen van Yeasayer gebruiken nog altijd alle kleuren wasco’s die ze kunnen vinden,al gaan ze niet meer zo ver buiten de lijntjes als op hun eerste twee albums. Het eerder wachten op een storm die nooit komt, compleet opgefokt van de anticipatie. Wat op z’n beurt weer ironisch is aangezien Yeasayer volgens Wikipedia tijdens de opnames in de wildernis van New York-staat getroffen werd door een storm die opnametapes vernielde. Wat ons terug brengt bij het weer. Sorry, baas.
Yeasayer heeft nog altijd diezelfde gezonde, ongebreidelde experimenteerdrang, zonder dat ze daarom per se het oeuvre van Marina Abramovic uit het hoofd kennen. Ze klinken nog altijd psychedelisch, zonder dat je aan gekke paddenstoelen moet gaan lekken om dat te kunnen appreciëren. Een van de hoogtepunten van ‘Amen & goodbye’ zit aan het staartje. ‘Cold night’ is het soort nummer dat lijkt op regen die alsmaar harder neerknalt op het dakvenster. Eerst enkel wat angstaanjagende synths, daarna een tribale trom die invalt en snel het gezelschap krijgt van een jachtig postpunkgitaartje. ‘Cold night’ doet ons wat denken aan successingle ‘Ambling alp’. Waar het toen nog “stick up for yourself, son” klonk, is het nu omgeslagen naar “you were already lost“. Desalniettemin zit er een gezonde dosis levenslust in Yeasayer. Het is een open deur, maar de band zegt voluit “Yeah!” tegen het leven. Met uitroepteken, zonder daarbij te vervallen in Bond Zonder Naam-toestanden. Om het met de woorden van wijlen Rik De Saedeleer te zeggen: ‘Ik hoop toch dat ze die jongens niet naar Siberië sturen. Dat hebben ze niet verdiend.’ Hopelijk geldt voor ons hetzelfde.
‘Amen & goodbye’ van Yeasayer is uit bij PIAS.
Yeasayer speelt op zondag 12 juni op de Handelsbeurs in Gent (tickets en info) en op zondag 19 juni op Best Kept Secret (tickets en info).
