In 2014 verschenen de vier dames van Hinds op de muzikale radar en sindsdien zijn ze niet meer weg te denken uit de hedendaagse indiescene. Hun lo-fi garagerock doet een nieuwe, frisse wind waaien door het genre, dat de laatste tijd overspoeld wordt door Mac DeMarco-klonen en jonkies die zielloos op hun gitaar rammen in de hoop dat ze zo bij Burger Records mogen tekenen.

Op het eerste gezicht doet het viertal uit Madrid niets nieuws. Eenvoudige akkoorden en vrolijke, simpele gitaarlijnen met een chaotische aanstekelijk boeltje tot gevolg kunnen wel meerdere bands ons aanleveren. Er kan ook niet gezegd worden dat er op ‘Leave me alone’ nachtegalen te bespeuren zijn. De zang is chaotisch, slingert door de nummers heen en is vaak niet volledig op de juiste toon. Laat dat nu net hetgene zijn wat Hinds zo sympathiek maakt. Hoe de meisjes met volle overgave en vooral met erg veel plezier de teksten doorheen de nummers brullen brengt een opgewekte speelsheid met zich mee die niet nagebootst kan worden. Hun debuutalbum toont eveneens dat liefdesliedjes niet altijd doordrenkt moeten zijn met dramatiek. Er wordt over verschillende gezichten van liefde gezongen, en dat wordt op een spontane en vooral oprechte manier gedaan, zonder dat we de harten letterlijk horen breken. Niet alles hoeft zwaarmoedig en donker te zijn.

‘Leave me alone’ vervalt niet in gevestigde clichés. In tegenstelling tot vele bands in het genre, die eindeloos gammele akkoorden aan elkaar rammen, houdt Hinds het licht en oprecht, wat voor een frisse verademing zorgt. Liefde hoeft duidelijk niet louter eindeloze regenbuien met zich mee te brengen, want de zon schijnt in elk nummer van de plaat. Het album klinkt puur, oprecht en straalt een vrolijke sympathie uit die niemand koud laat.

Hinds live aan het werk zien kan op zondag 28 februari in de Ancienne Belgique (tickets en info).

Album verdeeld door N.E.W.S.