Even zag het ernaar uit dat Beach House – de huidige heersers van het dreampopgenre – de toer van de shoegaze zouden uitgaan op hun nieuwste boorling ‘Depression cherry’. Eerste single ‘Sparks’ bleek echter weinig representatief voor de rest van de plaat, die juist bijzonder vertrouwd aanvoelde. Zij die uitkeken naar een steviger en meer noisy geluid hoeven gelukkig niet langer te treuren en kunnen hun hartje nu lustig ophalen bij Helens ‘The original faces’.
Liz Harris (bekend van haar beklijvende ambientwerk als Grouper), Jed Bindeman (Eternal Tapestry) en Scott Simmons sloegen reeds in 2013 de handen in elkaar als Helen voor een 7’’. Rond de twee nummers die je daarop kon terugvinden – ‘Felt this way’ en ‘Dying all the time’ – breit het trio nu twee jaar later een volwaardige langspeler. Gedurende 32 minuten dompelt ‘The original faces’ met haar weinig ontziende golf van geluid de luisteraar onder in een zee van nostalgie.
Aan hedendaagse shoegaze, oftwel nu-gaze, zit nu eenmaal altijd wel een serieus nostalgisch kantje. Het doet terugdenken aan klassiekers uit de jaren 90 als Slowdives ‘Souvlaki’ of My Bloody Valentines ‘Loveless’, waarvan de klasse en magie binnen het genre nooit meer echt bereikt werden. Bovendien gaat het luisteren naar dit soort wazige muziek al snel gepaard met spontane associaties met vergeelde postkaarten en onscherpe polaroids uit betere tijden.
Origineel of baanbrekend is ‘The original faces’ dus in elk geval niet. Ook de intensiteit en adembenemende schoonheid van Harris’ solowerk worden zelden bereikt. Daarvoor voelt alles immers wat te vluchtig en gehaast aan. Waar bij Grouper nummers rustig de tijd krijgen om zich te ontwikkelen naar een verlossende climax, lijken de songs van Helen, die vaak amper boven de twee minuten afklokken, dikwijls helemaal nergens naar op te bouwen. Het zijn dan ook voornamelijk de langere stukjes muziek zoals ‘Allison’ en ‘Violet’ die het meeste indruk maken.
Sterkste punt van de plaat daarentegen is zonder twijfel het andermaal betoverende keelgeluid van Liz Harris. Overdekt met vele lagen ruis, schuilgaand achter een kenmerkende wall of sound en vaak compleet onverstaanbaar weet die de juiste, gevoelige snaar te raken. In die zin doet het dan ook wat denken aan de engelenzang van Cocteau Twins’ Elizabeth Fraser, voor wie goed klinkende woorden primeerden boven een samenhangende tekst. Het is dan aan de luisteraar om er een eigen betekenis aan vast te hangen.
Op die manier weet ‘The original faces’ toch nog vrij eenvoudig de middelmaat te overstijgen, al blijft het gebrek aan eigen identiteit in het geluid van Helen toch jammer. Bovendien horen we Groupers hemelse stem liever eindeloos nagalmen, loop na loop, dan het al na één of twee minuten te moeten horen uitdoven.
Album verdeeld door Kranky
