Als de naam van de bezieler niet Dave Grohl of Damon Albarn is, durft een zijproject al eens naar de achtergrond te verdwijnen. Toch bereikte ons onlangs Total Babes, een lo-fi poppunkbandje uit Ohio, opgericht door drummer Jayson Gerycz. Jason wie? Wel, hij verzorgt de ritmes bij Cloud Nothings – toch iets bekender. Deze babes doken tot voor kort praktisch nergens op, alhoewel ze ongeveer even lang bestaan als de indierockers rond Dylan Baldi, en zelfs al aan hun tweede plaat toe zijn. Pas met deze ‘Heydays’ steekt het viertal de hoofden buiten de garage, en ze verschijnen hier en daar ook op een blog. Dat zou wel iets te maken kunnen hebben met de bijdrage die kompaan Baldi nu leverde aan het album: z’n schijnbaar achteloze vermelding gaat in de richting van een slimme marketingzet. ‘Heydays’ kent wel wat boeiende momentjes, maar kan moeilijk meer dan een banaal tussendoortje worden genoemd. Voor een plaat van slechts zeven en een halve nummer wil dat iets zeggen.
Cloud Nothings is altijd voornamelijk een solo-studioproject geweest, maar live moét Dylan nu eenmaal beroep doen op een (stevige) band. Het is dus niet erg verwonderlijk dat zijn drummer zich tussendoor bezig houdt met, wel ja, meer van hetzelfde. Bewijs daarvan zijn openers ‘Blurred times’ en ‘Heydays’, die erg dicht aanleunen bij de sfeer en sound van Cloud Nothings: snel, simpel, rechtdoor, en met ietwat charmante, valse vocals. Melodieus zijn de stemmen ook, vooral door de hoge nootjes die hier en daar over de powerchords worden gedrapeerd. Dat gelijkt opnieuw erg goed op de manier waarop Baldi het aanpakt. Niet dat daar iets mis mee is, en het is ook logisch dat die invloed doorsluimert. Maar zo blijft een echt wauw-gevoel wel uit.
Maar gelukkig is er halfweg ‘Circling’, zonder twijfel het hoogtepunt van de plaat. Garagepunk die binnenkomt als een kick in da nuts. Snel blijkt wat voor een vet, lichtjes agressief nummer het is, met exact genoeg noise doorspekt én met Dylan Baldi’s opmerkelijke bijdrage: een saxofoonsolo die uit nog minder echte noten bestaat dan pakweg iets van Death Grips.
Even waren wij weer vol verwachtingen, maar die worden niet echt ingelost met wat volgt. Het klinkt allemaal nogal plat en ongeïnspireerd. ‘Repeat gold’ geeft even hoop door de akoestische intro, maar vervalt al snel in de gekende structuren van kalmer aan in de strofes en harder in de refreinen. Zelfs het fijne synthesizertje op ‘We’ll come around’ kan dat gevoel van eentonigheid niet wegnemen. Op den duur beginnen Christopher Brown zijn vocals ook te veel op iets à la Blink-182 te lijken.
“Ach, als ze zich maar amuseren”, lijkt een cliché dat voor Total Babes en hun ‘Heydays’ erg van toepassing is. Er is ergens wel het gevoel dat ze het best in zich hebben, (poppy) indiepunknummers maken die toch boeiend kunnen zijn. Dat gebeurt spijtig genoeg niet écht op deze tweede worp. Wij gaan het debuut van Cloud Nothings nog eens opleggen.
Album verdeeld door PIAS
