Zonder af te wijken van de norm is vooruitgang onmogelijk, liet Frank Zappa zich eens ontvallen. Een uitspraak die tijdens het beluisteren van ‘A forest of arms’ doet besluiten dat Great Lake Swimmers op hun zesde langspeler te veel ter plaatse blijven watertrappelen. Al sinds 2003 is die band het grotere geheel waarbinnen folkie Tony Dekker zijn harmonieuze weemoed kwijt kan. Dat leverde een uniforme output aan middelmatige platen op, waarvan ‘Ongiara’ uit 2007 ons het meeste is bijgebleven. ‘A forest of arms’ doet nu zelfs geen moeite meer om zich te onderscheiden van zijn voorgangers.
Het is sneu om te ontdekken dat we de formule achter Dekkers songschrijven al drie albums geleden hebben gekraakt, want dat maakt het er niet spannender op. Geen idee hoe je als folkgroep anno 2015 dan wel nog het verschil kan maken – de elektronische tour opgaan lijkt ons na Mumford & Sons’ nieuwste single alvast niet echt een optie. Hopelijk komt Tony met iets op de proppen dat het volgende werk wat uitdagender maakt, aangezien de onveranderde aanpak van de muzikanten ondertussen wel bekend is.
Vroeger namen The Great Lake Swimmers lp’s op in kerken en graansilo’s, locaties die karakter gaven en complementair waren met het geluid dat ze najoegen. Na het studiowerk op voorganger ‘New wild everywhere’ trok de band terug naar buiten, al hoor je dat op het album te weinig. Ten velde opnemen heeft weinig zin als je erna alles zoals een studio wilt laten klinken, wat hier al te veel het geval is. ‘A forest of arms’ is waarschijnlijk wel een ideale plaat om de groep mee te leren kennen, maar eigenlijk is elke release van het vijftal dat wel. Er zijn strijkers (‘One more charge at the red cape’), banjo’s (‘A bird flew inside the house’), gefluit (‘I must have someone else’s blues’) en songtitels die alle clichés over het genre bevestigen. Single ‘Zero in the city’ klinkt nog het meest als een zwak doorslagje van Arcade Fire’s ‘Neighborhood #4’, al slaagt Dekker er niet in om de urgentie van zijn landgenoten over te brengen.
Het is dat algemene gebrek aan noodzaak om gehoord te worden dat maakt dat ‘A forest of arms’ na 41 minuten al schouderophalend aan de kant wordt gelegd. Iets met bomen die omvallen in een bos, en niemand die het hoort.
Album verdeeld door V2
