Ondanks dat een heleboel artiesten de voorbije week belangrijkere dingen te doen hadden dan een nieuw nummer uitbrengen (lees: optreden op SXSW) bereikten toch tien geweldige songs de oren van onze redacteurs. Tiffany Devos, Matthias Desmet, Alexander Spriet, Bart Somers, Jens Van Lathem en Thomas Konings schreven over hun favoriete liedjes.
Girlpool – Ideal world
Marina and the Diamonds werd op pauze gezet om een nieuw nummer van dit duo uit Philly te beluisteren. Het contrast kon niet groter zijn. Cleo en Harmony houden het simpel met vocale harmonieën die doen letten op de lyrics en een spel tussen gitaren. Hun debuutplaat ‘Before the world was big’ komt eraan in juni. (TD)
Lung Dart – Paradise turns
Het risico om in new age te vervallen is verleidelijk als stromend water kabbelt op de achtergrond van je nummers. Met onwezenlijke zang en tonnen tristesse vermijdt het duo Lung Dart deze val. ‘Paradise turns’ is zonder meer één van de betere combinaties van veldopnames en songwriting die wij de laatste tijd hoorden. Als de saxofonen invallen zijn wij definitief verkocht. Of je dit nu met of zonder yogamat beluistert, het maakt niet uit, het blijft mooi. (MD)
Nils Frahm – Wall
De titel van het nummer dat Nils Frahm voor piano day heeft gelost, dekt volledig de lading . Een stuwende piano trekt een geluidsmuurtje op, een geraffineerde textuur. De Duitser houdt deze keer het sentiment goed in de hand en dat levert één van de delicaatste nummers uit zijn oeuvre op. Deze brok precieuze post-minimal zetten wij graag op oneindige repeat. Daar leent het nummer zich overigens uitstekend toe. Het is haast een perpetuum mobile. (MD)
Scott Matthew – Skyline
Scott Matthew is een Australische singer-songwriter die sinds 2008 zowat jaarlijks een soloplaat op ons loslaat. Hij doet dat veelal in stilte, zonder veel ellebogenwerk. Dat laatste kunnen we niet helemaal zeggen over de nieuwe erg fijn georkestreerde single ‘Skyline’, die goed zou passen op een album van Guy Garvey en kompanen, en dat bedoelen we als een compliment, niet als platte imitatie. (BS)
Nic Hessler – Do you ever?
Voor een flinke portie feel-good moest je deze week bij Nic Hessler zijn. De Amerikaan zag zijn debuutalbum ‘Soft connections’ verschijnen bij het Captured Tracks-label en vierde dat met single ‘Do you ever?’. Hoewel hij daarmee niets nieuws onder de zon brengt, is dat nummer van het soort zorgeloze, vrolijke pop waar we maar heel moeilijk aan kunnen weerstaan. (AS)
YellowStraps – Whirlwind romance
De muziek van YellowStraps als “chill” beschrijven kan tellen als understatement. Als geen ander weet het Waalse trio een heerlijk laidback sfeertje te creëren. De band zwierde afgelopen week hun ‘Whirlwind romance’ ep integraal op onder meer Soundcloud en Spotify en als je het ons vraagt is het ongetwijfeld een aanrader. Achterover leunen, ogen dicht en genieten. (AS)
Kissey – Distortion
De naam Kissey zal je misschien niet heel erg veel zeggen, de kans is echter wel groot dat er al eens een samenwerking in je muziekspeler is voorbijgekomen waar zij aan meewerkte. Het lijstje artiesten waar ze al mee opnam, is niet min; Rustie, Dorian Concept, Actress, Zed Bias en King Britt deelden al de studio met de artieste. ‘Distortion’ is het fenomenale bewijs dat de Zweedse het ook alleen kan. Het is een onnavolgbaar interessant nummer dat je in de meest vreemde posities laat manoeuvreren. Het samenspel tussen de electronica en de versnpperde vocals maken deze song verschrikkelijk verslavend en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. (AB)
Blur – There are too many of us
Het langverwachte nieuwe album van Blur wordt na het vrijgeven van ‘There are too many of us’ nog een beetje langverwachter. De stem van Damon Albarn, die sowieso uniek is, wordt omringd door schijnbaar eenvoudige doch dodelijk efficiënte drums, gitaren, toetsen en allerlei bijgeluiden. (BS)
Kendrick Lamar – King Kunta
‘King Kunta’ is het schoolvoorbeeld van alles waar ‘To pimp a butterfly’ rijk aan is. Zowel tekstuele als muzikale verwijzingen naar de groten uit de voorbije decennia Afrikaans-Amerikaanse muziek (in dit geval Michael Jackson en Funkadelic) als een scherpe filering van de raakpunten van de slaven- en hedendaagse maatschappij vormen een perfecte basis waarop Lamar zijn stromen tekst en ritmes plakt. We horen een strijdvaardige Kendrick depressie en defaitisme overstijgen om ons te proberen onderwijzen: zowel in de geheimen van de groove, in zijn rijke innerlijke leven als in de kracht van verandering. (JVL)
Years & Years – Worship
Altpop is, alleszins voor ondergetekende, een bijzonder genre. De hele meute artiesten die zich eraan waagt, wil een alternatief bieden voor mainstream geluiden. Toch blijken de smaakmakers uit de stijl uiteindelijk net acts als Lorde die wel succes in het commercieel circuit vergaren. Ook Years & Years valt in die categorie. Hoewel het drietal bijvoorbeeld met een verdoken dancehallbeat iets nieuws probeert te doen, zijn het vooral het spetterende refrein en Olly’s geweldige zang – hier zonder dat vervelend vibrerend effect – die van ‘Worship’ een echte hit maken. Geef je over aan deze nieuwe single, verzetten is zinloos. (TK)